افسوس

آه، از این همه افسوس که در سینه ی ماست
تیرِ صد کینه نصیبِ دل بی کینه ی ماست
شادی از عالم ما خسته دلان رفته ولی
غم و اندوه و بلا همدم دیرینه ی ماست
هر چه سهراب صفت بذر وفا کاشته ایم
گندمی غرق به خون حاصل تهمینه ی ماست
مثل فرهاد تراشیدنِ دل از ما بود
جای شیرین شبحی شوم در آیینه ی ماست
ما که محصورترین قومیت تاریخیم
کدخدا باز به دنبال قرنطینه ی ماست
مجلسی پر شده از کرکس و روباه و خروس
دزدی از این سه نفر صاحب کابینه ی ماست
نکند ساحره ای دهکده را جادو کرد
توله روباه شلی در دلِ مادینه ی ماست
عمرِ بیداری مان در خم یک کوچه گذشت
کوچ عطار نمایانگر پیشینه ی ماست
ما که در طالع مان شنبه ی مرگ آور بود
خبر آمدنی آخر آدینه ی ماست