رسم زمانه

درود / در وادیِ قالب و آزاد بودن و این موضوعات نمی خواهم ورود کنم ( هرچند آزاد خود نیز دارای قواعدیست. جاهایی نیز با وجود اینکه با انتخاب نمودن آزاد، دستِ منتقد بسته میشود و در حصار قرار میگیرد لیکن جاهایی سکته یِ همخوانی و وزنی مشهود بود) .

سروده با کُلیتِ افسوس و حسرت،شروع و با همان افتخاراتِ رفته یِ نابرگشت پذیر پایان می یابد.
اجبار و اضطرار رکنِ اصلی آن باشد.چه آفرینشی و چه محیطی و تاریخی.

مازاده ی هم خوابگی بی خبرانیم. اشاره به عشوه یِ آغازینِ آدم و حوا و آن اتفاقاتِ جبرگونه و احیانا جماعِ بی تفکرِ نخست.( این قسمت بر حسب اتفاق من را به طعنه های دیروزین و امروزینِ عوام نیز میبرد بیشتر قصه یِ جوانانیست که وقتی اقبال و چاره یِ این همه ناملایمتی و شکست و سرکوفت را میشنوند فی الفور میگویند: مازاده ی هم خوابگی بی خبرانیم ) معمولا در خانواده هایِ پر جمعیت و ندانم کاری و عدم آگاهی پدران و مادرانی نمود دارد که در تنگناهایِ معیشتی و فرهنگی و رفاه _ معنوی یا مادی _ انگشت اتهامِ تولیدِ نسلِ ناکام را به سویشان نشانه میگیرند. گو اینکه خفاشانی با چشمانی ریز خوابِ روزانه شان را در شبانگاهی به عاریت گرفته اند.

دیریست که باوعده وعیدهای بسیار 
رفتیم پی هوری و آن بهشت پر بار !!

سرکوفتی به تمامیتِ باورها ( هوری، که بایست همان حوری باشد همیشه یِ خدا، یک پایش در میان است. یک بهانه یِ اقناع گونه که حتما باید باشد و بارِ ندانم کاریِ مفتیِ منفعت طلب را به دوشِ نازکش بکشاند) . اینها را پدرِ البغدادی بیشتر میداند !

گویی چرخان،در دستِ تَردستان. و شما را به آنچه میخواهید میبرم. نشد هم به جبر، گرسنگی بکش، اصلا بمیر. قول میدهم حوری جبران کند ( گفتند که توبنده ای وگوش بفرمان
                    این قسمت تو باشد بی عذرو بهانه!!)


یک آن، همه چیز عوض میشود ( همان حسِ ناسیونالیستیِ هزاره ها که به کتیبه یِ کورش مینازد و رخشِ زخمی) اساسا وقتی ایده ای، تفکری، مکتب و باوری را بخواهند در پستوهایِ هزار تویِ خموش نگه بدارند و ابدا فرصتِ نفس کشیدنش نباشد، ناگَه در صورتی، همان سرکوب و به انزوا کشیده شده، بنا بر اصلِ قیامِ اندیشه ها و قیامِ توده ها و قیامِ خاک و خون،سر برآورد و انتقامش را خواهد گرفت ( اگر حوادث یازده سپتامبر حقیقی باشند، واقعی منظورم نیست، اگر حقیقی باشند نشانگر آنست که چند دهه اندیشه یِ این دستی را که در خفقان نگه بداری نتیجه اش همانست که فوقا واگویه نمودم ( به ناگه انتقام و برجسته نمایی).

آری، پایِ ایرانیت و پارسی گری و حس ناسیونالیستی به وسط کشیده میشود که گُرز و مرام رستم آوردگاه میخواهد و به هواخواهیِ در پستوخفتگان به پا میخیزد.

گواهش:

زانروزکه جولانگه اعراب شداین خاک 
خوشبختی ازین ملک کهن گشت روانه 


همین میشود و:

ما صاحب فرهنگ پر از نام خداییم 

آنگاه استاد مرتضی مطهری خدماتِ متقابل ایران و اسلام را فریاد میزند و آنها نمیپذیرند.

صادق هدایت میگوید:

به شیراز بودم.بزمجه ای را دیدم.چه پوست روشن و زیبایی داشت... گمانم... اعــــ ..... ب به خیالِ همین..( فلان و فلان)

پیشبندش، فردوسی میتازد که:

بـــه شیر و.... رسیدست کار... که تختِ
( آیا حرفشان صحیح بوده است؟ قضاوت با بقیه ی اعضایِ فهیم )



عیسی نصراللهی

* سروده یِ قابل تأملی بود