رسانه دل

با درود بی مرز و عرض ادب و احترام ...

شاید بتوان یکی از شاعرانه ترین توصیفات شعر گفتن را ترکیبی دانست که در این شعر سهل اما ممتنع به کار رفته است ؛
گل ریزان واژه ها
شاعر در ابتدا از مخاطب خاص خویش درخواست می کند که تنفس کند و این شروع و تولد را به ذهن متبادر می کند و سپس درخواست نوشیدن ، امری که همواره در ذهن مخاطب عام منجر به ایجاد حالتی خاص در انسان می شود که چشمه ی احساس اش فوران می کند و آن گاه است که به رقصیدن قلم می رسیم که در حین آن گل ریزان واژه ها اتفاق می افتد ، استعاره ای بسیار دلنشین برای سرایندگی که قراین صریحی همچون قلم ، قاب ، لهجه به آن دلالت دارند.
اما پس از توصیف شعر گفتن به خود شعر می رسد و به توصیف آن می پردازد ؛ بغض فروخورده ، سماع با شکوه که هر دو اشارت به خود شعر دارند و جالب تر آن درست وقتی شاعر به سماع اشاره می کند که قبل از آن از رقص قلم و گل ریزان واژه ها صحبت کرده است پس نشانه های لازم را به مخاطب داده است تا به معنای سماع باشکوه پی ببرد ،
سماع که در واقع رقصی معناگرا ست و هر حرکت اش نمادی از مفهومی خاص و غالباً عرفانی ست وقتی درست اجرا شود بی تردید با شکوه نیز خواهد بود و در این جا سماع قلم و واژه است که شعری با شکوه را رقم می زنند و چقدر این اشارت درست است چرا که رقص قلم به تنهایی منجر به شعر نخواهد شد چرا که رقص می تواند مجموعه ای از حرکات ریتمیک باشد که نمادگرایی لازمه ی آن نیست اگر چه بسیاری از رقص ها این چنین هستند ولی شاعر شعر را مرحله ای بالاتر از رقص می داند و آن را با سماع به وصف می نشیند .
اما بغض فروخورده پس از سماع چه می گوید ؟
اگر به زندگی مولانا دقیق شویم می بینیم که در طول زندگی اش پیش از طلوع شمس تبریزی ، در دایره ای از محدودیت ها و قیود می گذراند و اگر‌چه به پرواز روح ایمان دارد اما از لاقیدی جسم چشم می پوشاند و دلیل اساسی اش نیز وجود هنجارها ی اجتماعی و سعی در رعایت آن هاست که برای شاعری چون او بسیار سخت است آن چنان که این امر در طول سال ها همچون گریه ای که روی نداده است در گلو می شکند و به بغضی مزمن تبدیل می شود و این بغض در بازار مسگران است که به صورتی نمادین می شکند و سر باز می کند پس آفریده شدن شعر می تواند مانند بغضی باشد از دید شاعر که بالآخره می شکند و سماع را می آفریند.
اما از دیدگاه من شعر در پایان این سطر تمام می شود و سطر بعدی ( که از سکوت خبری ... ) و دو سطر بعد از آن در حال و هوای دیگری سروده شده اند که با قسمت اول همخوانی ندارد و حتی ترکیب سکوت خبری چشمان نیز نمی تواند این عدم همخوانی را از بین بردارد چرا که سکوت خبری و رسانه ی ملی هر دو دارای پیش زمینه ای ذهنی در نزد مخاطب هستند که به سرعت آن ها را وارد فضایی دیگر می کند و از فضای قسمت پیشین متفاوت است و سکوت که با بغض مراعات نظیر دارد به دلیل ترکیب شدن با خبر از کارکرد اصلی و مستقل خویش خارج می شود و به همین سبب نمی تواند همخوانی دو فضا را برقرار کند در حالی که این وظیفه بر عهده او و نیز چشمان من قرار گرفته است و تنها چشمان من است که در ازای قاب دست تو توانسته است اندکی ارتباط بین اتمسفر دو قسمت شعر برقرار کند و اگر چه ملی شدن در رسانه ی دل تصویری جدید است اما میزان ابتذال ( منظور از ابتذال میزان بالای به کارگیری کلمه و تکرار آن است ) دو کلمه ی رسانه و ملی به قدری بالاست که به جای ترسیم تصویر جدید در ذهن مخاطب تنها خنده ای بر لب وی می نشاند و همین نشاندن خنده است که دلالتی دیگر بر تغییر فضای شعر است از حالتی عاطفی به حالتی طنز می نماید که اگر خود این قسمت به تنهایی و جداگانه نوشته می شد می توانست بسیار زیباتر جلوه کند به عنوان شعری مستقل .
حرف آخرم اما تاکیدی ست دیگر بار بر این که در لحظات نزول شعر است که اتفاق نهایی روی
می دهد و این لحظات را تنها شاعر زیسته است پس اولین و آخرین کسی که می‌تواند در خصوص به کارگیری صورت کلمات محق باشد شاعر است و لاغیر و آن چه نوشته شد برداشتی بود از شعر که لزوما درست و یا نادرست نیست و قابل بحث است .