مادر

رفتی ازاین خانه این خانه چه بی رنگ است

مادردل غمگینم بی توچه قدر تَنگ است

مرده است بدون تو این باغچه وخاک
خرم نشود دیگر این پیچ وخم تاک
هیچ پنجره ای دیگر بر سبزه نشد باز
هیچ قصه ی زیبایی دیگر نشد اغاز
دیگر ندهد غنچه ان یاس سفید باغ
گلها همه پژمردند از غصه ی این داغ
بارفتن توصدوای بوی خوش ازاینجارفت
ازدوری تو جانا حتی گل ورویا رفت
رفتی توازاین خانه خالیست چه جای تو
برهر گل قالیچه ماندده جای پای تو
سوت است بدون تو گلخانه چه بی رنگ است
حتی دل ماهیها درتُنگ چه قدر تَنگ است
گردی که به جا مانده درغربت این خانه
بر قطعه عکس تو درگوشه این خانه
برشاخه ی یاسی که بر قاب توجا دادیم
عکسی که ازآن دوران در طاقچه بنهادیم
حتی پس از آن رفتن پروانه پرید ورفت
آن شورو نشاط وعشق از خانه پرید ورفت
آن هَمهمه وشوخی پر زد وَسکوت آمد
انگار که سیلی شدبرخانه فرود آمد
ویران شد ازاین سیلاب این خانه وکاشانه
طغیان غمت گشته سیلاب بر این خانه

تقدیم به روح آسمانی مادرم که دیری نیست تنهایم گذاشته ومرا همچنان درحسرت دیدارچشمان مهربانش وآغوش گرمش رها کرد
                      ******* 
هرگز نرسید کسی به پایِ دستِ زبانِ مادرم
هم مهر بودو هم لطف وصفا به آشیانِ مادرم
هم جان مرا به عشق اموخت چنین ناب گوهر
هم جسم مرا به شعر آموخت چنین خوب هنر

سارا رحیمی:پ۲۰بهمن۱۳۹۹

                                                * نیستی*