عرصه‌عشق(مناجات)

سلام

و

۱۲۰ واژه
۲۶ ضمیر
۲۵ حروف ربط و اضافه
۲۴ فعل

فارغ از لحن و نمای زیبا و دلنشین شعر که به دل می نشیند بسیار و در جان می آمیزد ، با نگاهی به اعداد بالا به نتایجی خواهیم رسید که می تواند برای مان راهگشا باشد .
اگر افعال ، حروف و ضمایر را از کل شعر بکاهیم ۴۵ واژه ی دیگر برای مان می ماند ؛
هستی ، عدم ، آغاز ، دفتر ، نام // مهرت ، کجا // عرصه ، عشق ، کیش ، عالم ، پیش //هست (ی) ، منزلت ، خام ، پست( ی ) // کرم ، دانه ، صد ، کم // ذره، ، محتاج ، نور ، رو ، سر ، کوی // لطف ، دائم ، خلایق ، نگاه ، قائم // جان ، مشتاق ، آلایش ، بهتر ، آرامش // پای ، دل ، خطا // خسته ، سمت ، ناگزیر ، خدا ، خوب ، دست //
بر اساس لیست فوق یک بیت با دو کلمه ، یک بیت با سه کلمه ، دو بیت با چهار کلمه ، چهار بیت با پنج کلمه و دو بیت با شش کلمه ( سوای ضمیر ، حرف و فعل ) این شعر را تشکیل می دهند که بی تردید تعداد ضمایر ( اعم از متصل و منفصل ) برای ده بیت شعر بسیار زیاد است یعنی شاعر برای هر بیت۲/۶ ضمیر به کار برده است و این موصوع در خصوص فعل نیز صادق است که برای هر بیت ۲/۴ فعل اختصاص یافته است و در هر بیت دو و نیم عدد حرف اضافه یا ربط استفاده شده است .
آمار مذکور با تحت تاثیر قرار دادن محتوای شعر که القای پیام نیستی و عدم در برابر دائم الوجود است ، نمایی درست در برابر ان پیام را متجلی ساخته است که تنها با مقایسه ضمایر اول شخص و دیگر ضمیرها قابل ادراک است بدین گونه که وقتی شاعر سخن از نیستی می گوید ولی ۱۷ بار از ضمیر اول شخص سود می جوید ، در فرم اثر چندان ایمان و اعتقادی به محتوا نشان نمی دهد و این ماجرا در خصوص افعال نیز به نوعی دیگر جاری ست و حروف اضافه زیاد در شعر کلاسیک نیز دلالت بر پر کردن وزن از این طریق می کند که البته در قوی ترین شعرها نیز ممکن است دیده شود ولی به هر روی پسندیده و سزاوار نیست .
اگر به تعداد کلمات در هر بیت توجه کنیم متوجه می شویم که ابیاتی که بسامد بالاتری دارند زیباتر هستند و شاعر در آن ها اقدام به آفرینش تصاویر از طریق آرایه های ادبی نموده است و یا به نیکوترین گونه مفهوم فلسفی و اعتقادی مورد نظر خویش را در شعر گنجانیده است .
هماهنگی فرم و محتوا و برقراری اعتدال بین هر دو عاملی ست که علاوه بر دلنشین کردن شعر ، می تواند شعری معمولی را به سمت یک اثر شاهکار هدایت کند و با بسنده کردن به دلنشینی آنی شعر که آن هم به دلیل یادآوری خاطره ی خوب خواندن مثنوی معنوی ایجاد می شود ، نمی توان از مرحله اشعار معمولی و تکراری عبور کرد و رعایت اعتدال مذکور که میزان به کار بردن انواع کلمات آن را شکل می دهد عاملی ست که شاعر را از تقلید دیگران و تکرار خویش رهایی می بخشد و نظمی موزون را به سمت شعر شدن رهنمون می شود .
اما حرف آخر آن که بی تردید تفاوت قلم شاعر از سال ۸۴ تا کنون بسیار بوده است و عواملی همچون سن کم ، بی تجربگی، تاثیرپذیری متناسب با سن و ... سبب این موارد شده اند و در اشعار به روز حسن خزائی عزیز و ادیب چنین اشکالاتی را به ندرت می توان دید و جای سپاس های بی حصار دارد که وی علاوه بر جسارت در انتشار شعر ی قدیمی ، شجاعت باز گذاشتن پنجره ی نقد را نیز داشته است و این یعنی حضور در این محفل برای آموزش . ( اعم از آموختن و آموزاندن )