کوزه عیش

بیاجانان که دل تنگم فراغ و ناله دارم
دریغ از حال خوش زحسرت به دل غم خانه دارم
خطا از جور زمان بود به نامهربانی شکست کوزه عیش
زلالی از تمنای وجودش به دستی زآن پیاله دارم
من آن جام بودم غریب افتاده ی خیل دو مژگان
ز حال ما کجا آگا ه بود از آن آتش که من از شعله دارم
دلم بود پیچکی به دور سرو نازش می تنید مست
ریخت برخاک جام عیش ندیدم من دگر پیمانه دارم
لرزه بر اندام انداخت آن روز که رفت از خاطر دفتر دل
سر راهش بماندم در قفس چو مرغی که بی کاشانه دارم
به افکار و خیالش غرقه بودم به خود سر بی معجر وجودم
طمع از دل بریدم از آن سروی که من افتاده دارم
دل به چشمان سیاهی داده بودم من که نبود  آن
از آن غم  ،غم سرایی ساخته بودم به دل دیوانه دارم
شدم سنگ صبور با سنگ خیالش روز و شب
نشنود هیچ قاضی حرف دل ز آن دستی که من حواله دارم
قصه ماه و پری بود که افتادبر زبان جان ناکام
در زمستان باده نرگس به یخ بود ندید ،،پیمانه دارم
۶.  ۱۰.  ۱۳۹۹ 
طوبی آهنگران