اسبته زین کردیو و...

درود بانو
ترانه بومی محلی ناب ایرانی
کاش کسی به صوت خوش بختیاری میخواند
"نه ترم بنگت کنم
نه خوت ای یاهی"
بسیار زیبا و شورانگیز بود
سرشار از احساس

سلامم زیبا دلسروده ای غنی بیان
با لهجه ای دلپسند


ببخشیدم لطفا که به علت ضیق وقت توفیقم نشد نظرات را نخواندم .

درود فراوان سر کار خانم کیانی ادیب وارسته وگرانقدر
سروده ای محلی پر محتوا بسیار زیبا وخاطره انگیز وسرشار از احساس خواندم وبهره بردم
دستمریزاد
کامیاب وتندرست
در پناه حق
ایام بکام
🌷🌷🌷🌷

آفرین‌ها

مرا بردید به دوسالی که در روستایی محروم از توابع تبریز بین آذری زبان‌ها زندگی و دوره‌ام را گذراندم، هرچند چندسالی از آن روزها نگذشته امّا دلم خیلی از اوقات برای آن روزها، آن روستا، آن مردم بی غل و غش، حتّی برای طبیعت و رمه‌ها و گله‌ها و سگ و مرغ و خروس‌هایش لک می‌زند

مردمانی خوب و اندیش‌مندی دارد که نان با اخلاص و عمل می‌خورند و نان کسی را نمی‌بُرند

البته من برعکس فارسی ترکی را هیچ‌وقت نتوانستم یاد بگیرم بخاطر همین تشخیص ندادم زبان و گویش شعر شمارا، فقط مرا شعرتان یاد آن‌روزها انداخت

سپاس‌گزارم

سلام خانم کیانی
بزرگوار خیلی دوست داشتنی
و زیبا
دورود بر شما

درررود
بسیار
زیبا
و
عاااااااالی


*_꧂🌸☘️჻*
🌸 🌿 *꧁꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭꯭🌸_____*
☘️჻🌸🌿

سلام وعرض ارادت
مانند همیشه عالی سرودی
درود شاعرگرانقدر ودانا وتوانا
درپناحق

سلام بانو کیانیِ خنیاگر
بسیار عالی است؛ سپاس.
از همان مصراعِ اول، شاعرانگی و احساس شدید در بیان و تصویر جلوه‌گر است:
«دارم هی بنگ ایکنم سی جات که منده ای گلم: دارم جایت را که مانده، مرتب [پیاپی؛ پشت سر هم] صدا می‌کنم».
با خواندنِ این مصراع، عاشقی را می‌بینیم که با «جا»یِ معشوق، به‌نوعی، پیاپی یا به دفعات سخن می‌گوید. این زیباست اگرچه یقین دارم که این برداشتِ من ناقص است، یعنی آن زیبایی را تماماً ندیده‌ام؛ زیرا مطمئن نیستم که «جا» در اینجا مفهومی کلی دارد یا منظوری مانندِ «رخت‌خواب» از آن اراده شده است چنانکه در زبانِ ما (دیلمی، گیلکی، مازنی) چنین مفهومی هم دارد. و اگر این واژه به این معنا بکار رفته باشد، بسیار زیباتر می‌شود نسبت به برداشتِ ناقصِ اوّلم.
بنگ، در اینجا، شکلی از ونگ vang است (ب و واو در زبانهای ایرانی به هم تبدیل می‌شوند).
در مصراعِ بعدی نیز آتش گرفتنِ دل، بیانی شاعرانه است. هرچند که پرکاربرد است چنانکه در زبان محاوره هم بکار می‌رود.

با خواندنِ مصراعِ آغازینِ بیتِ دوم (اسبته زین کردی‌و...) هم تصاویری متحرک از زین کردنِ اسب، و به غریبی رفتنِ معشوق در پیشِ چشمِ خاطرِ خواننده پدیدار می‌شود؛ و این هم زیباست حتّی اگر شاعر از این بیان، تنها مفهومِ سفر را در نظر داشته باشد نه اسب زین کردن را [مانندِ «شال‌و کولا کوردن» šâl-u-kulâ-kurdǝn در گویشِ مردمِ تنکابن یا «شال‌و کولا گودن» ~-gudǝn در شرقِ گیلان، یا «چموش‌پاتاوه گوتن» čamüš-pâtâvǝ-gutǝn در کوهستانِ گیلان...].
در مصراعِ دومِ همین بیت، آن رَهپایی (انتظار؛ چشم‌به‌راهی) و شمارشِ شب و روز، همه تصاویری در خیالِ خواننده می‌آفریند تا دلبر بیاید (اگر «تا بیی»، به‌معنیِ / تا بیایی / باشد؛ چون ما نیز چنین می‌گوییم).

بیتِ بعد (سوم) هم همین‌طور زیباست؛ شاید هم زیباتر:
«زو سو که تو رهدیه سی مو زمستونه گلم
برف کوها دی نچیرسته ز ایلاته دلم».
با رفتن محبوب، [همۀ ایّام] برای شاعر زمستان است: «از وقتی [که تو] رفتی، همیشه زمستان است و برف کوهم آب نمی‌شود.» همین ترجمۀ شاعر را ببینید چقدر زیباست: «برفِ کوهم آب نمی‌شود»! یعنی شاعر می‌گوید که زمستان در کوهستانِ وجودش اتراق کرده و قصد رفتن ندارد مگر زمانی که محبوب بازگردد...؛ خیلی زیباست.
تازه این در حالی است که هم درکِ کسی چون من از زبانِ شعر ناقص است و هم شاعر ترجمۀ دقیق را از ما دریغ کرده است. ازین جهت که شاید «دی‌نچیرسته» معانی و مفاهیم دقیق‌تری از «آب نمی‌شود» داشته باشد چون ما هم مصدری نزدیک به این داریم با مفهوم چکه‌چکه فروریختن و شُره کردن و جز آن. از سویِ دیگر «ایلاته دلم» هم ترجمۀ دقیق نشده است.

در بیتِ چهارم هم برآمدنِ خورشید و سوافشانیِ آن را به «انداختنِ چتر» [گستردن؟] تشبیه کرده است که با همین درکِ ناقصی که می‌توانم از آن داشته باشم، زیباست. و در برابرِ این سوافشانیِ خورشید، گیسویِ بستۀ دلدار را آورده است...

باز این زیبایی ادامه دارد: در بیتِ بعد خطاب به دلبرش گفته است:
«[ای] بی‌وفا که مرا فراموش کردی، از خاطرم نمی‌روی، من هر روز قاطر چموشم را در جاهایی که با تو بودم، می‌بندم .»
در عینِ آزرده‌خاطری، نه‌تنها نمی‌تواند محبوب را از یاد ببرد، بلکه هر روز به خاطراتِ مشترک با او رجوع می‌کند که تا شاید اندکی آرام گیرد... این جلوه‌ای زیبا از عشق است با بیانی صمیمی.
به گمان من، این «قاطرِ چموش» همان جانِ شیدایِ شاعر است که هر روز ـ شاید هم هر روز چند بار ـ «به یادهایِ عزیز آن گریزگوشۀ جانِ» شورمندش سرَک می‌کشد تا بویِ خوشِ دلدار را از آنجاها بشنود.
ویر vi(î)r [= بیر =...] ـ به‌معنی یاد و دریافت و شناخت و هوش و... ـ که در این شعر دو بار بکار رفته است، از واژه‌هایی است که از زمانهای بسیار دور به ما رسیده است. در زبانهای گوناگون کهن و تازۀ اروپایی نمونه‌هایی از این واژه وجود دارد ولی در کهن‌ترین نوشته‌هایِ زبانهایِ هندی و ایرانی ـ سانسکریت و اوستایی ـ این واژه دیده می‌شود. این واژه در دیلمی و گیلکی، به‌ویژه در چند ترکیب زیبا بجا مانده است: اَویر a-vir = آویر â-vir = ابیر a-bir به‌معنی از یاد رفته، گم، ناپدید... (مرکب از: اَ a نفی و اویر)؛ نام‌اویر = نُوم‌اویر nâ(ô)m-a-vir: گمنام، کسی‌که نامش از یاد رفته...؛ ویرگه vir-gǝ = ویرگا vir-gâ که در اساس به‌معنیِ جایِ هوش (هوش‌گاه) و دریافت و شناخت و مانندِ اینهاست، نامِ دیلمیِ گیجگاه و شقیقه است...

و در بیتِ پایانی، دوری و هجرانِ محبوب را به بیل (یا گاوآهن و مانندِ اینها) تشبیه کرده است که سرزمینِ دلِ عاشق (شاعر) را شخم می‌زند... و با اعلامِ به پیمان بودن تا قیامت، شعر به پایان می‌رسد؛ به زیبایی.
تصاویرِ نابِ این سروده، واقعاً دستاوردهایی زیباست که پرندۀ خوش‌پَرِ خیالِ شاعر به ارمغان آورده و شاعر در نگارخانه‌اش نقشِ خویش بر آن زده است با تشبیهاتِ زیبا و بیانی گرم...
من از آغاز تا پایان، همه زیبایی دیدم در این شعر.
و اگر هم شاعر، در برخی موارد غیر از برداشتِ خواننده‌ای چون من منظور داشته است، چه ایرادی دارد که من این‌طور دیده باشم؟ این هم بخشی از هنرِ آفرینندۀ اثرِ هنری است که دیگران از آن جز آن هم دریابند که شاعر اراده کرده باشد.
متأسفانه چون نتوانسته‌ام این سرودۀ بومی بختیاری را، دقیق و به‌درستی و بی‌اشکال بخوانم، دربارۀ وزنِ سروده نمی‌توانم چیزی دقیق بنویسم.
و چشم دارم که شاعرِ عزیز و دیگر عزیزان نارساییِ این یادداشت را بر من ببخشند زیرا من به همین اندازه توانستم ببینم.
خواهشِ پیشینِ خود را از بانو کیانیِ گرامی تکرار می‌کنم: لطفاً در ترجمۀ فارسیِ سروده‌هایِ بومی بیشتر دقّت بفرمایید تا حداقل دریافتِ ما از زیبایی‌هایِ سروده، به واقعیت نزدیک‌تر باشد.
بسیار بسیار لذت بردم از این سرودۀ زیبا؛ به گفتۀ کوردان: زُور سپاس.
تندرست باشید شاعربانویِ خوش‌کلک، با شاعرانگی‌های فراوان.

سلام خانم
عالی بود مثل همیشه و استفاده کردم از نقد استاد عسگرزاده

سلام سلام

درود های بیکران نثار مهربانوی نازنینم

لذت بردم بانو زیبا قلم زدید

از نظرات دوستان استفاده نمودم

شاعرانگی هایتان مستدام

و در پناه حضرت دوست باشید