سمفونی شب

با احترام به ساحت بلند شعر و ادب ایران زمین
و با احترام به حریم ناب

سلام مازیار عزیز
با اینکه اولین باره پای شعرت میام اما حس میکنم که خیلی راحتم و یقینا این لطف از جانب صداقت شماست که شامل حالم میشه.
مضمون و محتوای شعرت بسیار عالیه
من بعنوان یه مخاطب میخوام برداشت و نظرم رو از اونچه که دستگیرم میشه، راجع به شعرت بنویسم.

شروع شاعرانه و ماهرانه‌ای داشتی:
\"دیوانه وار می‌تازد
با کتفِ کبود از تازیانه‌ی شب
دار می‌بافد
برای اعدام عقربه‌ها
روی ساعت معکوس زنانه‌اش\"

من اولین بند از شعرت رو خوندم.
از چیدمان واژه‌ها. از موسیقی درونی کلامت و از انسجام این بند خوشم اومد.
و با اینکه هنوز متوجه مخاطب شعرت نشدم اما از تصویر کبودیِ کتفش خوشم اومد و کنجکاوم بدونم کیه یا چیه که شبانه و رازآلود \"تاختن\" و \"بافتن\" پیشه کرده!
و این کنجکاوی هم یک امتیاز مثبت دیگه است که موجب میشه تا منِ مخاطب، مشتاقانه شعرت رو دنبال کنم.
■
\"سمفونی گوش خراش خیابان
 موزون با غژغژ فنرهای تخت 
و نگاه هیز مردی به  هرزگی‌ واژه ها
از ابتدای شب یخ زده 
تا انتهای مرگ این قافیه ها\"
به نظر میرسه با تغییر فضا و تصویر در این بند مازیار سعی داره تا توجهِ مخاطب رو به دغدغه‌های متعدد و مختلف ذهنَش، و یکی دیگر از معضلات ناخوشایند و نا متعارف فرهنگی- اجتماعی گره بزنه.
انتخاب \"سمفونی\" که یک واژه‌ی غربی(فرانسوی) است و بجای \"موسیقی\" آمده، بجاست.
سمفونی؛ قطعه‌ی موسیقی بلند و دارای حجم زیاد که با آلات متعدد و مختلف زیادی اجرا میشه، انتخاب مناسبی‌است تا ازدحام و همهمه‌ی شبانه‌ی خیابان رو به تصویر بکشه. (البته صفت \"گوش‌خراش\" در اینجا به اونچه که به گوش میرسه تعلق میگیره نه به ماهیت سمفونی)
همهمه و شلوغیِ گوش‌خراش خیابان با غژ‌غژ فنرهای یک تخت هم‌آهنگ میشه.
هر دو از نظر سراینده گوش‌خراشن.
اما جز این وجه تشابه دیگه چه ارتباطی بین این دو می‌تونیم پیدا کنیم؟!
من بعنوان یک مخاطب نمیدونم منظور مازیار از تخت، چجور تختی هستش. و یا فضایی برای تجسم تخت ندارم تا بتونم راحت‌تر ارتباط برقرار کنم!
در واقع با یک صحنه‌ی درهم روبرو میشم.
و در ادامه از نگاهِ هیزی حرف میزنه که دنبال هرزگیِ واژه‌ها میگرده و این نگاه در صدده تا تصویرِ هوس‌خواهِ خودش رو از این صحنه برداره.
ولی وقتی واژه‌ی هرزه‌ای به چشم نمیخوره قاعدتا نگاهِ هیزی هم پیدا نمیشه.
یا شاید منظور این باشه که یک نگاه اونقدر هیزه که سعی داره با هرزگی به یک حریم خصوصی نفوذ کنه.

به نظرم حجب و حیای سراینده در اینجا مانع میشه که تصویر وضوح بیشتری پیدا بکنه. لذا با طراحی یک صحنه‌ی مات و ناتمام و شاید مبهم؛ ارتباط بین عناصرِ صحنه رو به عهده‌ی مخاطب میزاره تا ذهن مخاطب در برداشت آزاد بمونه.
به هر حال من فکر میکنم گاهی کمی جسارت در بیان لازمه تا رنگ و لعاب کلامِ سراینده، خودش رو نشون بده. البته جسارتی شاعرانه.
خب من بند دوم رو هم خوندم و باید بگم که مثل بند اول واژه‌بافیِ خوبی داره، و از موسیقی درونی خوبی هم برخورداره اما هنوز شک دارم مخاطب درونِ شعر کیه.
■
\"بدرقه می کنم شعرم را
تاضیافت دستهای گرسنه 
ودعوت می کنم 
مغزهای پوسیده ازشهوت را
به صرف تنی عریان

بوق های ممتد!..
به صرف پیاده‌رو تا انتهای طلوع .\"

\"بدرقه‌ی شعر شاعر نمایانگر راهِ همدلی و نوع‌دوستی‌است.
\"دستهای گرسنه\"
\"تن‌های عریان و بی لباس\" بیانگر یکی دیگر از معضلات اجتماعی- اقتصادیِ - فرهنگی جامعه است که سراینده بدرقه میکنه مخاطبین خودش رو به دستگیریِ این دست‌ها.
دعوت از مغزهای پوسیده از شهوت به صرف تنی عریان؛ ترفند شاعرانه‌ایست تا سره از ناسره
و به زعم شاعر نگاه هرزه از نگاه سالم مشخص بشه.
و البته \"بوق‌های ممتد\" که متاسفانه بیانگر بسته بودن این راه (راه همدلی و مهربانی) هستند.

من نتونستم مخاطب واقعی شعرت رو بشناسم اما خیلی دلم میخواست مخاطب شعرت \"شب\" بود چرا که حس کردم همه‌ی این اتفاقات رازآلود و دردآلود به نوعی با شب در ارتباط هستن.
و بارها اول شعرت رو اینجوری خوندم؛
\"دیوانه‌وار می‌تازد  
با کتف کبود از تازیانه‌ی خورشید
شب  
دار می بافد برای اعدام عقربه‌ها 
روی ساعت معکوس زنانه اش\"
راستی به قول \"دوستی\" داره کم‌کم بهت حسودیم میشه.


با احترام
ابراهیم هداوند
۸ / دی / ۹۹