بادبادک

هوا مه آلود
کودک دل بهانه گیر
به دست راستش بادبادکی دادم
دست چپش آب نباتی
دنیا شیرین شد
عقل زایل
بادبادک هوا رفت
نخ در دست کودک
 هوای دلش ابری
بغضش ترکید
باران بارید
به پَردامنم سریش شد
 چون رعد فریاد زد
چوب پشمکش را
که با دنباله به بادبادک چسبیده
گزانگبین ته جیبم را
تعارفش کردم
جَوید
باشوریِ اشکش فروداد
و ناگهان غزلی پرمغز
از لای جمجمه ام بیرون جست
لالایی کودک شد
میان خواب هق هق میکرد
به آسمان خیره شدم
شهابِ بادبادک
چه ریز
بالا میرفت و میرقصید
بسمت بادبادکها