شهر بيكسي ها

در شهر بي كسي ها آواره تر ز من نيست

آواز دردمندان  در پشت  هر  خرابي

تا كي سفر به غم ها ؟تاكي اسير مانم؟ 

جانم به لب رسيد ومانند يك سرابي

خشكيد ريشه من داد از دلي كه هردم

در كوي تو بباريد چون  اشك در سحابي

از درد ناله بر گير ساقي مي اي بيآور

سر گيجه دارم از غم"تو" يك بغل شرابي

پروانه بودي و من هردم چو مرگ ماهي

بر ساحلي خميدم اما تو در گلابي

ميترسم از دمي كه راهي نمانده باشد

بر روي تو گذر كي؟تا چند در نقابي؟!