تلخ

سلام ....
به گمانم یکی از رسالتهای شعر ، انعکاس جامع و کامل درونیات و احوالات نهان شاعر یا جامعه است و فارغ از بحث تکنیک و تصویر ، این سروده ازین حیث موفق بوده است و چیزی را مغفول نگذاشته است . یعنی ما بلافاصله پس از مواجهه با شعر میفهمیم که شاعر آن در استیصال و اندوهی ژرف فرو رفته و به سختی زمان از برابرش میگذرد و هیچ نوع روزنه و مفری برای رهایی ندارد . شعر زبان حال محبوسی ابدی را دارد که روحش دچار تخدیر و رکود است .

پس شعر در وهله ی اول ماموریت خود را به درستی انجام داده است . حال میرسیم به ساختار آن و از دیدگاه شخصی پیشنهاداتی برای بهتر دیده شدن این کلمات ارائه میدهم و البته موکدا عرض کنم اینها صرفا نظر شخصی یک خواننده ی معمولی ست و شاعر ملزم و مکلف به رعایت آنها نیست :

۱- آوردن عدد آنهم به شکل ریاضی و غیر حروفی ، با روح لطیف شعر بیگانه است و آنرا به محاسبات مهندسی تبدیل میکند . بنظرم به جای ۱۳۸۲ از کلماتی مثل لرزه ، زلزله ، حادثه و ... استفاده کنید

۲- گاهی برای ارتباط و انسجام به ساختار شعر به کاربرد حروف مربوطه ناگزیریم . اما شما کمتر تمایل به اینکار نشان دادید و گاه به لهجه ی کلام آسیب زده اید . برای مثال :

دستم ( را ) اگر بگیری
بیدی ست در باد
( و )
پایم تنبل تر از دماوند

که شما از بکارگیری حروف داخل پرانتز سر باز زده اید .

۳- ما در شعر موضوعی داریم به نام حشو که هرچه در شعر کمتر باشد به ایجاز آن کمک میکند . یعنی پرهیز از زیاده گویی و توضیحات اضافه و البته این به کوتاه و بلند بودن شعر مربوط نیست . میتوان سه کیلومتر شعر نوشت بدون یک حرف اضافه و میشود از یک شعر سه خطی دو خطش حشو باشد و نیازمند پاکسازی و بهینه نویسی .. بوران که ترکیب باد و برف شدید است ( و یکبار هم در گردنه ی اسالم بین خلخال و شمال اسیرش شدم ) مختص زمستان است و بلافاصله معنای سردی و ناامنی و هجوم بیرحم باد و شلاق دیوانه وار برف به ذهن متبادر میشود . و لازم نیست که کلمه ی زمستان را پس از بوران بنویسیم . چرا که بوران را کسی برای فصول دیگر تجسم نمیکند ( البته منظورم فصول اقلیمی ست نه تقویمی . مثلا در بندرعباس بهمن ماه بهار است ) پس همان بوران کفایت میکند و کلمه ی زمستان نیازی نیست

۴- من انگیزه را چال کرده ام
امیدم در کفن است

خوب در اینجا خواننده منتظر است ، شاعر مرکتب هردو فعل باشد . که انگیزه را چال کرده و امید را کفن نموده .. اما این فاعلیت ناگهان رها میشود و امید انگار به شکل مکانیزه و بدون دخالت فاعل کفن پیچ میشود . پیشنهادم اینست که این خط نیز ویرایش شود . مثلا :

انگیزه را چال کردم
و امیدم را کفن


اینها که نوشتم فقط نظر ماناست و قطعا هر شاعری بیش از دیگران به ویرایش و بهینه سازی اثرش سزاوارتر است . و مدتی ست اتفاقات عجیبی میافتد ، از جمله اینکه بدون هیچ چک و سفته و قرض و قراری ، بدهکار شده ام و هرکجای جهان پلی شکسته است ، یقه ی مرا میگیرند که کلنگت کو ؟؟ و از همه عجیبتر اینکه سه روز است از قضا دلنوشته ی دلخواهم که پربازدیدترین اثر نوشتاری ام درین دو دهه ی اخیر بوده است ، عین جنازه ی حسنک وزیر در سایت اویزان است ، بی آنکه کسی حتا سنگی بر نعش بی جانش حواله کند .. و اینها همه حکایت از یک حادثه است که رقم خورده و نمیدانم .

کوه از پشت خورشید برآمد
و دریا در دهان ماهی غوطه بست
تو هم بیا گلاله
بی انار گونه ات این یلدای بی قواره ، سحر نخواهد شد ...



ممنون که تحمل کردی