طوفان

همچو طوفان دلکم گاه به هم میریزد

کنج بیغوله چو اشکم همه دم میریزد

دیدی گردونه نگشت وفق مرادم یک آن

تا بکی اشک دل من به قلم میریزد

کاغذم رنگ گل لاله گرفت میدانی ؟

خون این دیده و دل را که به یم میریزد

دل شوریده و محنت کش مجنون مرا

همچو باران زده ویرانه به نم میریزد

گل باغ دلت (عرفان) چه شد ، خشکیده ؟

زیر آواره همه غصه و غم، میریزد