ما ادمهای افراطی

تو زندگی همیشه یادمون دادن که کجا باید سکوت کنی و حرف نزنی!
بلد باش کجا ساکت بودن بهتر از حرف زدنه!
اما ما ادما با سابقه ی چندین فقره افراط دوباره انقدر درگیر سکوت و سبک و سنگین کردن حرفامون شدیم که یادمون رفت کجا باید حرف بزنیم؟
کجا وقتشه که نزاریم کلمات تو دنیای درونمون متولد شن و همونجا هم خاک شن!
کجا باید کنار بزاریم سکوتو و رد شیم از حصار نگفتن ها!
اگه دستی بر تحریف داشتم نام این گونه و قوم عجیب از ادمهارو تو قران اضافه میکردم تا عبرتی باشه برای ایندگان ک همانا محض رضای خدا  یکبار برای گفتن حرفای دلتان دیر نکنید!
`ضمانت اینکه اسمان به زمین نیاید هم با من: )
ادمهای زیادی رو می شناسم که نگران همدیگه اند...
پدر و مادرهای زیادی ک عمیقا پسر یا دخترشونو دوس دارن
ادمهای عاشق زیادی ک سالهاست پنهون کاری میکنن و موجودات دوپای عجیبِ زیادی از این قبیل!
گاهی خاطرات ادمهارو که ورق می زنی دقیقا از همان کسی ک با عشق ازش صحبت میکنن کمترین خاطره رو به یاد دارن ...
یکی هست بگه چرا این طوریه؟
منتظر چی هستیم واسه حرف زدن؟
کاش مادرها بجای دعای خوشبختی سر نماز یکبار بپرسن تورو چی خوشحال میکنه و ما بگیم گاهی وقتا فقط یه اغوش مادرانه!
کاش پدرها بجای صبح تا شب خسته کردن خودشون یکبار بپرسند میخوای امشبو از قدم زدن باهمدیگه خسته سر رو بالش بزاریم؟
خستگی متفاوت هم گاهی ی نعمته!
زمین گرده و همه چیز به دور هم میگردن غیر ادمای منطقی و حساب کتاب گرِ ساکن زمین!
کاش انقدر شجاع باشیم ک تو ۵۰ سالگی بابت حرفای نگفته بازنده نباشیم و کی میدونه پیر باشی و ته نشین از محبت های نکرده ینی چی؟
کی میدونه از حرفای ما چند هزار حرف ناگفته ی دیگه متولد میشه و کاش این تولد از همین امروز باشه...
از همین لحظه: )