استاد پنبه زن

روزی در کاشانه ای مهمان شد پنبه زن...
بانگ عجیبی سر داد از مرد و زن...
بحث آغاز شد و میگفتند ناسزا...
گویی از هستی خود بودند نارضا...
لحاف دوز تا شام درگیر کار بود...
لیک ناسازگاری در کاشانه پایانی نبود...
پنبه زن عاجز شد و کرد کارش را تمام...
با احترام مزدش را گرفت کامل و تمام...
در مسیر بازگشت همکار پیرش را بدید...
حکایت کاشانه نقل کرد و فطرتشان را درید...
همکار پیرش خردمند بود و عاقله مرد...
با یک پند مهر خاتمه این گفتگو را بزد...
از من به تو نصیحت ای استاد پنبه زن...
هر چه را دیدی ؛ دم نزن...