پاییز

من درخت ام،از شکست و زخم لبریز

صورت ام را می خراشد چنگ پاییز

شاخه هایم،سخت عریان انند،عریان

لحظه هایم،بی بهارند و غم انگیز

عابران گریان بر این حالی که دارم

خاک از احوال ام پریشان،آسمان نیز

آه ای باد خزان من را رها کن!

خود ز روی شانه ام بردار و برخیز!

بیش از این خود را به پاهایم نپیچان!

بیش از این خود را به دستان ام نیاویز!

من که آهن نیستم تا از تبرها...

من درخت ام از شکست و زخم لبریز...