ردپای نگاه

شنيدم كه چون قوي زيبا بميرد
                                  فريبنده زاد و فريبا بميرد
شب مرگ تنها نشيند به موجي
                                  رود گوشه اي دور و تنها بميرد
در آن گوشه چندان غزل خواند آن شب
                                  كه خود در ميان غزل ها بميرد
گروهي بر آنند كاين مرغ شيدا
                                  كجا عاشقي كرد ؛ آنجا بميرد
شب مرگ از بيم آنجا شتابد
                                  كه از مرگ غافل شود تا بميرد
من اين نكته گيرم كه باور نكردم
                                  نديدم كه قويي به صحرا بميرد
چو روزي ز آغوش دريا برآمد
                                  شبي هم در آغوش دريا بميرد
تو دريا ي من بودي آغوش واكن 
                                كه ميخواهد اين قوي زيبا بميرد

 
گفته شده است که قُو در آنجاییکه اولین بار معشوقش را دیده است و معاشقه ای داشته ،موقع مرگ بدون گریز،به هم آنجا خواهد رفت و آوازی سر میدهد و در آن مأمنِ امنش جان میبازد( وسطِ دریا به وصال رسیده و در همان دریا درمیگذرد.)

تو دریایِ من بودی،آغوش وا کن
که میخواهد این قویِ زیبا بمیرد

یعنی شما که اولین خواستگاه من بوده ای،آغوش شما که نخستین معاشقه و تکیه گاه و احساس من بوده است اینک که عاشقِ قدیمی ات میخواهد جان بسپارد،آغوشت را باز کن که در همان زادگاهِ عشقم،جان ببازم

مرغابی و دریا و غروب شما دقیقا یادآورِ این سروده شده است خصوصا اینکه غروب نشانه یِ افول و مرگ است.

از سویی، نگاه مرغابی بر غروب و نگاه راوی بر مرغابی،آیینه را تلویحی معرفی میکند بدون اینکه نیاز باشد که عینا جنس آیینه را بگوید و بشناساند.
دریا
ساحل
مرغابی ( مراعات اند)
غین، نغمه یِ واژگان

ساحل و دریا ( یک طباق زیبا)

این دست اشعار،خواننده را به تقلا و تفکر وا میدارند که جایشان بر پیکره یِ شعر پارسی بنظر میرسد که رو به کاستی گراییده است.

و

در این تسلسلِ واژگان و سلسله مراتبِ گویا،بنظر میرسد که غروبِ گذرا، راوی را به تماشا نشسته است
چه کسی مینگرد؟
مرغابی به غروب
عاشق به مرغابی
غروب به عاشق
من به هر سه



عیسا