نومید

تو این پاییز
همه چیز کسل کننده است
شاید به علت نداشتن روحیه
شاید کم آوردیم از هزار تا مشکل
شاید از هزار تا دلیل و خورده
کم آوردیم از آدمای دو رو
کم میاریم از زخم زبونها
از شمال تا جنوب شهرم
کم میارم از حرف دروغ
از ناراستی حرف کجی
میخورم بر دیوار مانع
از شکاکی برادر و خواهر
میخورم زمین شادی دشمن
از رنج و سختی به ستوه آمدم
از میانه غرش ببر ها
از شهر تا ناکجا آباد
صبر میکنم اندک با لبخند
به ظاهر خوشحال از دروغ غوغا
خوردم از درون بیدادم
بی خود از اینجا
داد زدم اما
هیشکی نمیدونه از غم واضح