باغ من, باغ تو

ای دریغا سهم مان باد خزان شد از زمــان

تیر غیبی بود ، حاضر ، وین کمان آسمــان

باغ سبزم بود و بس از دار دنیا ، داشـــــتم

هرزه پرور باد و سر کفتن به درب باغمان

باغـبان خوابی مگر ،برخیز، وقتت سر رسد

گل که پژمردی نه دریا چاره اش نه اشکمان

گر ندانی قدر صحبت با نسیمی از بـــــــــهار

قهر طوفـــــان کم نباشد قسمت تو  بی گمان

هم خودی بفروخت خویشی هم خدا در خواب خوش

سرو پس شد سرنگون ، هم شاپرک بی خانمان

گر که رستی شاخه ای گرزی گران شد بر سری

یا از آن چون میوه آویـــــــــزان بشد یارانمان

ای خوشا خاک شرف مندی که آفت خیز شد

مر مدد از عــــــــــرش نازل آیدی بر دادمان