نیهیلیسم

نیهیلیسم
جایی که جهان انتهایش خالیست
دلها همگی سرد و کمی پوشالیست
جایی که در آن ظلم به حیوان و به خلق
همه اش از بشر وخودخواهیست
گر تو انسان و شریفی خوش باش
ور نه اینگونه نباشی همه ات سوداییست
بر سر ظلم و ستم زخم به حیوان زده ای
خبرت هست خدا در همه جا نورانیست؟
چوب بر فرق سگ و دشنه به گربه میزدی
خوی وحشیگری و درندگی انسانیست؟
به گمانت همه این خلق تو را بنده بُوٓد؟
تو خدایی؟ این جهان بی بانی ست؟
زهر بر کام و دل حیوان نهادی، چه خبر؟
خود خدایی یا خدا در منزلت مهمانیست؟
تو به صد شمر که نه، به هزارش هستی
چون که دیوان خدا همه اش مهربانیست
جان تو دادی که مگر جان و جهان بستانی؟
بارالها این چنین ظلم کجا ایمانیست؟
چو به پایان آمد این عمرت، تو هم رفتی عجب!
جز پلیدی اثری هست تو را؟ این جهان هم فانیست    
همچو من دیدی که بوسد زاییده ی حیوان را
این نه عیب است که در قاموس ما شیداییست
گر به دین معتقدی، نیست چنین رفتاری
که کُشند هر نفسی بر سر این خودخواهیست
تو همان باش که ایزد شرف و روح دمید
که خدای تو و هر خلق همان یکتاییست