در قعر آیینه

آواز تلخی در دهان دارم
برگستوان شعرها ،اینگاه

افسانه ها در جان نهان دارم ..
سوگادرونم.. آه
چون زنبقی روییده بر سوخی سفالینه ..
نرم و کبودانه..،
چون گوهری بنشسته بر ایهام تاجی بکر
در قعر آیینه ..

گیسوشبان تصنیف عشق، از سینه سر دادند
بر شولک شور خزان ، زین سفر دادند..
نارنجسو ،اخرازبان ، کهبانگ و زردادند..
در منظر دیروز جنگلها ،

چرخیده و چرخانده پرآشوب -روزانم
طرار آبینه.....

چون سرمه با مژگان خون انگیز بستیزم؟
شهبانگ رویاهای شیرین را بیامیزم؟
تصنیف سبزاجین پیراهن می انگیزم..
مضراب جادورعشه ی فرّ سمندر را
بر رنگِ لب ریزم

ماهوت دانش، فرش سرخ کفشهایم باد..
چون قرمط ار کفرم کند، آزاد ..
باد حریرارای اقیانوس دزدیده
هر معجر شیاد..

وخشور پاک آغوش خود بگشا
آرایه ی بیدار جان افزا
.
.
.
ای مدعی
چون چارپای باربر دیگر

با من مکن فریاد ..