رنگ تو

اندیشه ام پر شده از مربعهای محو و بی رنگ،
سیاه نه، سفید،
بختم را می گویم،

اگر یاری کند، با سحر این مربعهای توخالی،

جای خالی تو را پر می کنم،
بدنبال رنگ تو می گردم،
 تا از گذشته های دور تا امروز تو را  نقاشی کنم،
راه راه سفید و خاکستری،
لباس چوپانی را می گویم، که به سمتم می آید،
 از او نشانی تو را می پرسم،
دراز و بی قواره،
چوبدستش را می گویم،
که با آن دور دستها را نشان می دهد،
تند تند،
قدمهایم را می گویم که ورمیدارم،
شادتر از هر زمان،
در میان مربعهای لرزان محو می شوم
محو تماشای تو که بی رنگ تر از هر رنگی.....