دل و سنگ

به من می گویند:
--دلِ تو از 
      --سنگ ست!
...
من اما،،،
 از سنگ می پرسم؛
--پس دلِ من؛
           چرا شکست؟!
 
 
شعر در مرزِ سپید و نیمایی گیر کرده است
گویی انسانی ست که رویِ پلی قرار گرفته و نه روی پریدن دارد و نه ماندن ( من چنین مرزِ سپید و نیمایی اش را درک نمودم)

به من می گویند؟ چه کسی این سخن را در دل راوی نهاده است؟ یک مضارعِ مجهول
رقیبانی که در هیبتِ رخ یار مانده و دست به دامنِ عفریتِ سنگ شده اند( شیشه ای در سینه و سنگی در سر)
پرسشی و تعلیلی

سنگَست ..... شکست

یکی از موفقیتهای ِ سروده های این بانو، کوتاهیِشان است
انگار فهمیده است که در دنیایِ رسانه و پِلی و واتس و گَنگْ، دِگَر حوصله ای برایِ خوانشِ واگویه هایِ عریض و طویل نیست.
چاشنیِ ریتم و آهنگینیِ واژگان اگر بِسمتِ وَلَع و خواستگاهِ گوشِ آزمند برود،قطعا پِرگُهر تر میگردند.


به من گویند
دلت سنگ است؟
من از آوازه یِ
این سنگ،میپرسم:
چرا
اینک
دلِ مغرورِ آزادِ خودم
بشکست؟
چرا
بشکست؟
_________________
نکته یِ دیگر،سنت شکنی است
معمولا بین شیشه و شکستن رابطه ایست
ولی در اینجا بدون حضور شیشه و با همیاریِ دلِ سنگین و بی قید. خودِ سنگ، میشکند!!!!

چرا اینک
دلِ مغرورِ آزادِ خودم
بشکست؟

بینِ دل و سنگ و شکستن ( صنعتِ تناسبیست)
پرسشی و یک سؤالِ گُنگِ بی پاسخ؟!!!!


مفهوم و کوتاهی اش را پسندیدم