درد

درد

دلم دریای موّاج ملال است

زبانم از بیان درد لال است

چو می خواهم که داد از دل برآرم

برای داد اینجا کی مجال است؟

زبان گفتنم اشک است وآهم

دو چشمم چشمه ی پاک و زلال ست

چوآهویی به دام شیر دردم

تپشهای دلم سوی زوال است

منم آن باغ پاییزی که دیگر

بهاری گشتنم امری محال است

شکسته پر منم مینای خسته

که پروازم سر بام خیال است