1-روشنایی
روشنایی مُرده در خاکِ سراپا نورِ من
شوقِ مرگست و سیاهی در تمامِ شورِ من
ناگهان دیدم خدا هم سجده کرد و بنده شد!
تا انا الحق زد گلوی خونی «منصور» من
واژه های شعله ور هردم که از چشمش چکید
می نوشت از کینه های آتش منفورِ من
قبرْ خوابانِ هراسان را رها از من کنید
وحشتِ صد روح ؛ جامانده میانِ گورِ من
فکرِ مسمومم ازین بهتر نخواهد شد؛ بدان
تا که نوری را نبیند آسمانِ کورِ من
از نفس افتاده این دنیای آونگم به دار
تیرْ باران می شود یک روز با دستورِ من
انفرادی مانده ام در حفره ی زندانِ درد
روح پر رنجم گرفتارِ شبِ مسحورِ من
خانه ی یاقوتی من با هجومِ ساحران
تا ابد مخروبه شد در سرزمینِ دورِ من
فرشید افکاری : دی 1398
2-بهار یخ زده
بهار ِ یخ زده در چهره ی شبی آبی
شکاف خورد و فرو ریخت کاخ مهتابی
دوباره زمزمه ی نور ، در دل ِ یک وَهم
شکوفه ، بارش ِعطر و غبار ِ مُردابی
وَ باز هم گره خوردن به پیچش ِ کابوس
نگاه ِ تشنه ی رویا ، سراب ِ سردابی !
صلیب و رویش ِ گلها به چوبه ای بیجان
غروب ِ سرد ِ نگاهی به دشت ِ سرخابی
شروع ِ صائقه؛ طوفان ِرنگ و مه در باد
کمین ِ چشم ِ تباهی، به خاک گِردابی
همیشه باد ِ زمستان میان ِ این باغ است
من و ترانه ی ترس و شکنجه ، بی تابی
وَ برف: دانه به دانه به آسمان برگشت
سپیدی ِ شب ِ ارواح و شهر ِ بی خوابی
فرشید افکاری اسفند ۹۸
بسیار زیبا و شورانگیز بودند
به گمان کمترین مبین مشکلات جامعه
عالی
دستمریزاد
ایام تسلیت
عزاداری ها قبول
التماس دعای فراوان