تو

درود جناب بدری بزرگوار

مانند همیشه ناب و زیبا و سرشار از آرایه‌های ادبی سروده‌اید.
اگر بخواهم ویژگی‌های زیبای کلامتان را بازگو کنم، بسیار باید بنویسم؛ تا شاید اندکی حق مطلب ادا شود.

تنها بند آخر شعرتان را واکاوی می‌کنم و مابقی را به دیگر دوستان کارشناس وامی‌گذارم.

و انگشتانم
زیر دستانِ نوازشت
پیانو شده‌اند
تا به جای صور اسرافیل
از وجود من
نوایی نواخته و
مردگان زنده شوند!

جدای از آرایه‌ی واج آرایی، (تکرار واجهایی چون *آ*؛ *ن* و چند واج دیگر.) چندین آرایه‌ی ادبی دیگری نیز در کلامتان موج می‌زند.

_مراعات نظیر: (انگشت؛ دست؛ پیانو؛ نوا و نواخته.)؛ (دستان و نوازش)؛ (صور اسرافیل؛ مردگان و زنده).

نکته‌ی بسیار ظریف ادبی و قابل توجّه درخصوص واژه‌ی (دستان) این است که هم می‌تواند با واژگانی که اشاره شد، مراعات نظیر داشته باشد و هم ایهام تناسب. شما در اینجا (دستان) را جمع (دست) به کاربرده‌اید و در نتیجه، با واژگان مورد اشاره، مراعات نظیر دارد؛ امّا با توجّه به این‌که یکی از معانی واژه‌ی دستان (که الف و نون آن، نشانه‌ی جمع نیست و جزو کلمه است،) سرود، نغمه، نوا، لحن و ترانه و آهنگ می‌باشد و در اینجا، از کاربرد واژه‌ی (دستان) این مفاهیم مورد نظرتان نبوده، آرایه‌ی زیبای ایهام تناسب نیز بین این واژه و واژگان موسیقیایی شعرتان پدیدار گشته‌است. همین‌گونه، واژه‌ی (زیر) با اصطلاحات موسیقیایی ‌شعر، ایهام تناسب ساخته است؛ به جهت این‌که همراه با این اصطلاحات، (صدای زیر) نیز به ذهن تداعی می‌شود؛ در حالی‌که در اینجا از کاربرد واژه‌ی (زیر) آن مورد، مدّ نظرتان نیست.
_ انگشتانم/ زیر دستانِ نوازشت/ پیانو شده‌اند: تشبیه.
_ خطوط پایانی نیز تلمیح دارد به رستاخیز و دمیدن اسرافیل در صور و زنده شدن مردگان.


شعر زیبایتان مبارک دوستان نابتان باشد.
درخصوص گزینه‌ی نقدتان نیز، قبیله و غیر قبیله ندارد. همه شاعریم و اهل دل و احساس و با سرودن، به آرامش می‌رسیم.

من اگه دیر به شعرتان سرزدم، به هیچ‌وجه علّتش دلخوری از شما یا عزیزی دیگر نبوده و نیست. به دلیل یک‌سری مشغله‌ی شخصی کلا در سایت فعّال نبودم و زیر شعر هیچکدام از دوستان قدیم و جدید نرفتم.

موفقیت تمام شاعران هم‌وطنم را از درگاه یگانه‌ای _که به قلم و آنچه می‌نویسد، سوگند یاد نمود،_ خواهانم.

شاعرانه‌هایتان ماندگار!

شنیدم که پیری به راه حجاز

به هر خطوه کردی دو رکعت نماز

چنان گرم رو در طریق خدای

که خار مغیلان نکندی ز پای

به آخر ز وسواس خاطر پریش

پسند آمدش در نظر کار خویش

به تلبیس ابلیس در چاه رفت

که نتوان از این خوب تر راه رفت

گرش رحمت حق نه دریافتی

غرورش سر از جاده برتافتی

یکی هاتف از غیبش آواز داد

که ای نیکبخت مبارک نهاد

مپندار اگر طاعتی کرده‌ای

که نزلی بدین حضرت آورده‌ای

به احسانی آسوده کردن دلی

به از الف رکعت به هر منزلی

سعدی

میخوام چند جمله ای و با این حکایت از حضرت سعدی شروع کنم
اگر تیک نقد و فعال میکنم بخاطر اینِ به خودم نقد دارم که شاید باعث کدورت خاطر عزیزانی شدم از اون بابت که تا حالا تحفه ی تشکری نثار نگاهشون نکردم.
من قبل از همه ی دوستان قبیله وارد سایت شعر ناب شدم و هیچوقت مهر مادر مهربانم خانوم زهرا حکیمی بافقی و فراموش نمیکنم که دست نوازش بر سر اشعارم کشیدند
هرگز تعطف خانوم جمیله عجم و از یاد نمیبرم که همیشه با نگاهی مثبت پای شعرهایم انرژی میکاشتند و خانوم شعله .م که هرچند سپید و نمی پسندن باز برای امید بخشی در صفحه ی من سخاوتمندانه بارانی از نیکو اندیشی میباریدن
اصلا محبت جناب م.فریاد و از خاطر نمی برم که با قلبی سرشار از صداقت منو زیر سایه ی دانش شون قرار دادند
ناراحت شدم به فکر فرو رفتم چرا زاویه پیدا شد
هرشعری و باز میکنم همه گله مند هستند و ما دوستان قبیله ایو شبیه زامبی میبینند...
من از طرف همه ی کسانی که چه خواسته چه ناخواسته دلی و رنجوندن عذر میخوام و امیدوارم همه ی دوستان شعر نابی زیر آسمان کرمِ سید حاج احمدی زاده رفاقت هامونو چندین برابر کنیم
به قول حضرت حافظ

روی خوبت آیتی از لطف بر ما کشف کرد

زان زمان جز لطف و خوبی نیست در تفسیر ما

مهربانی شما دوستان به من دوستی و نشون داد

مخلصات

سلام
با اینکه تصمیم گرفتم محض تسلای عزیزان ، مدتی در این سایت سکوت اختیار کنم اما کمال ناسپاسی ست اگر در پای دو شعر زیبای تو و مجید که بر حسب افتخار به خود و خانمم هم تقدیم شده به تفسیر زیبایی های پنهان ننشینم . فارغ از اینکه چقدر تحفه ی گران سنگ شما خوشحالم کرده ، باید اعتراف کنم هربار زیبایی کارتان مرا مجاب و مکلف میکند که از جا برخیزم و کلاه نداشته را از سر بردارم .
شعرهایتان چند مشخصه دارند :

زیبایی آنها ناگهان اتفاق نمیفتد . بلکه به شکل یک نمودار پلکانی مهندسی شده ، کم کم بالا میروند . مخاطب میداند که قرارست درین شعر زیبایی به غایت خود برسد . پس با اشتیاق خود را به کلماتت می سپارد و شراب سکرآور را آرام آرام سر میکشد

دوم ترکیباتی که به کار میبرید ، جسورانه است . و اگرچه برخلاف بنده به اساطیر و خدایان کمتر کار دارید ولی سلبریتی های جامعه را استخدام میکنید تا گواه توانایی و قدرت ادبی ات شوند . فرقی نمیکند شجریان باشد یا کلهر ، رسالت دارد پرزنتور پژمان باشد و پاسخگوی مخاطبان او

تصاویر در شعرتان متحرک است . یا بهتر بگویم فیلم میشوند . مثلا همینجا :

" مرگ
در ردای ژنده ی گرسنگی
جان چندین کودک را گرفت "

خوب این یک تصویر ثابت نیست و یک فیلم است در ژانر وحشت . انگار وقتی شعر میگویید روح مرحوم هیچکاک هم در قالبی شاعرانه به تو کمک میکند . یکبار یادمه در شعری که برای تولدت گفته بودی ( غسق ) آدمها از درون شومینه به مخاطبان حمله کردند . من یادمه از دستشان فرار کردم و مدتی کلا شبها بدون پرانول و مرفین نمیتوانستم بخوابم . بنابراین از مزاح گذشته شما سبک خاصی دارید که قبلا هم دوستان نام آنرا فیلم شعر گذاشته اند

بحث بعدی در شعرهای شما بحث گذار از کلاسیک است با ابزار کلاسیک . یعنی مثل اینست با تانک ساخت یک کشور به خود آن کشور حمله کنی . شعرتان محتوایی نو دارد و بشدت سوپرایز میکند . یعنی اگر دختری در شعرتان ناگهان مثل یارو دختره ی صدسال تنهایی به آسمان رفت زیاد نباید تعجب کرد . در شعر شما هر اتفاقی ممکنست بیفتد . اما ابزار این نو گرایی همان ابزار کلاسیک هستند که تغییر کاربری داده اند . اینجا هم از آرایه های ادبی ، هم از صناعات شعر قدیم و هم از قهرمانان ادب کلاسیک مثل سعدی و مولوی و ... استفاده شده . شعرتان از تمام ظرفیتها استفاده کرده

و اشرافی که بر موسیقی و سینما و ادبیات کلاسیک دارید در تمام سطوح سروده هایتان مشهود است . گاهی شک میکنم که اصلا شاعر نباشی با توجه به اینکه عنصر احساس هم در شعرتان کمرنگ است . بلکه از جانب خدایان کوه المپ مامور به سرودن شدی تا روی امثال مانا را کم کنی .... باور کنید شعرتان جزو معدود سروده هاییست که مرا به تکریم و کرنش مکلف میکند . در واقع اینجا جایی ست که دور موتور مانا کم میشود . و البته این برایم اتفاق خجسته ای ست . خوبست که دوستانی دارم که گاه در سایه سار خنک کلماتشان استراحت میکنم . فقط به شرط اینکه یکدفعه از درون شعرشان زامبی بازوی راستم را که بیست سال است نام " گلی " روی آن حک شده گاز نگیرد و آنوقت منم به جای لیموناد سفارش دو گیلاس خون آدمیزاد ندهم ( مدیونی پژمان اگر فکر میکنی منظورم اینه دست تو و هالیوود توی یه کاسه س )


مرگ
شروع به بمباران فلان مکان کرد
مرگ
همه جا زندگی می کند


خودت به جا من باشی ، شبی چندتا قرص میخوری ؟؟!!!!!!




خسته ام امّا
باید در این جهانِ دلمرده
قیامتی از عشق
بنا کنم


و میبینم و ایمان دارم که میتوانی ، و برای آندسته از جوانان نازنین که میپرسند ارتباط عمودی چیه . ارتباط عمودی یعنی اینکه کلمات شعرت را تنها نگذاری الان اینجا بحث قیامت است . قیامتی از عشق . حالا آسانسور شعر را سوار شویم و به طبقات آخرشعر برویم :

"
تا به جای صور اسرافیل
از وجود من
نوایی نواخته و
مردگان زنده شوند...!! "


آیا فهمیدید .؟؟؟ و یک سوال دیگر که میگویند تله پاتی چیست ؟

تله پاتی یعنی اینکه مجید قلیچ خانی به پاشویه ی جبرییل رسیده ، سحر غزانی یقه ی عزراییل را جر داده ، و اینجا هم پژمان صور را از دست اسرافیل قاپیده است ...


افتاااااد ؟؟؟؟

سلام

و

چرا دروغ ؟؟

بار اولی که این شعر را خواندم هنوز شاید یکی دو نفر هم نخوانده بودند حتی خود شاعر هر چه پیشتر رفتم مستی ام فزون تر شد و قلب ام قوی تر شاید مثلاً با شجریان ات تازه بعد از کلهر قبلی خیلی کیفور نشدم ولی هر چه بود را زیبا یافتم و دلربا و ضمن خواندن شد داشتم نت برداری تصویری می کردم برای نوشتن نقد که به انتها رسیدم و مستی ام به یک باره بامداد خمار شد لاکردار ...
پیش خود گفتم الان است که بنویسم و ماجرای شعر زندگی مانا پیشآمد کند پس صلاح دیدم دم در کشم تا مردمانی که دنبال ساعتی خوشدل شدنند با شعری و خیالی لااقل دست خالی بازنگردند و لذتی ببرند نه آن که جنگ هفتاد و ملت به نظاره بنشینند و عطای هر چه شعر و شاعر ست به لقای اش ببخشند ...
درست پس از این جمله باز گرگ درون ام ندا در داد که هی سلمان لطفاً خفه شو و اصلاً هم به زدن تیک نقد فکر نکن چرا که نقد یعنی آن که جگر شاعر و شعرش را شرحه شرحه کنی و آبروی چندین ساله اش را به آنی ببری و هر چه لایق شمر ملعون نیست نثارش کنی و گر نه اگر از زیبایی ها بگویی و بخواهی جماعت را به دمی تفکر بخوانی ، گستاخی است و توهین ...
گفتم اش : به خدا آن جا که من درس ادبیات یاد گرفتم و همه گستاخان ببخشید اساتید از جمله شمسیا و کزازی و حمیدیان و دادبه و حسن زاده و معین و ... امثال ایشان بودند همه ی ذکر و فکرشان همین دمی تفکر بود و قوام شعر به تداوم اندیشه معنا می نمودند حال شاید مثل تمام چیزهای دیگر این ماجرا هم توفیر کرده است و من هم طبق معمول از دنیا عقب ام ...
پس تصمیم آن شد که بگذارم چندین روز بگذرد بعد آب ها که از آسیاب افتاد بیایم و هر چه دوست داشتم برای پژمان بنویسم ...
اما پژمان جانان من تمام این حرف ها فدای یک واژه از واژه های دلربای ات که هر بار با خواندن اش جان ام تازه می شود و روان ام از هر چه حاشیه و جنجال ، بر کنار ،
درست آن جا که واژه های بی عار سلمان کم می آورند همین جاست که هیچ نمی یابم تا سزاوار باشد برای بازنمودن آن چه در دل ناماندگار م از سرور و دوستی و حس بغل کردن تو حتی در دوران این ویروس عزیز ، جاری است و می جوشد پس به همین یک از هزاران بسنده می کنم و باقی را می گذارم برای صبح دیدار ...
راستی با اجازه از گرگ درون ام :
می گویند یک بنده خدایی چندین بار به زیارت امامزاده ای مشرف شد و هر بار هم یک دعای خاص داشت که اماما ای کاش می شد من در قرعه کشی فلان بانک مخصوص برنده شوم و باز هم بر همین منوال ، چند باری این تکرار شد و حمل به تمثیل خداوند به آن وجود لطیف نقل به مضمون فرمود چرا این جناب کرار را دعایی نمی کنی ؟؟ حضرت اش سری به زیر انداخته و فرمودند این رفیق نخست باید در آن بانک حساب باز کند تا من بتوانم دعا کنم تا برنده شود !!!!!!!!
حالا حکایت تیک نقد است که بر سر نیزه اش زده اند و شده خرقه ی خلیفه ی شهید یکی نیست بگوید نقد دوست دارید لااقل مجوز ش را اعطاء نمایید بعد گلو به آواز پاره کنید که چرا ما را نقد نمی کنند و اجازه ی دیده شدن شعر مان را نمی دهند ...
اگر چه گفتم این هاهمان حکایت خرقه خلیفه است و غرض نبودن ﴿ علی ﴾ است نه خون کسی که خود کشته و اکنون به خون خواهی اش نشسته اند ...