جنون ادواری

درود بزرگوار
بسیار زیبا و دلنشین بود
کمترین که همین اول
به خط پایان رسیده است

من دیگر شعر،
--نمی خواهم!
تو را می خواهم...
سلام آقای فلاحی عزیز
سپیدی لطیف و دلنشین

ولی فکر کنم جنون، مرحله ی پیش از شاعری ست
بقول حافظ:
در اندرون منِ خسته دل ندانم کیست
که من خموشم و او در فغان و در غوغاست

بذارید یه غزل قدیمی هم که شاید ربط داشته باشه به این مقال بعنوان یادگاری بنویسم براتون:

عقل من تا صید آن ابروکمان شد
مرغ غم ترسید و در قلبم نهان شد

زرد شد با دیدن تو باغ قلبم
باز در احساس رویِش ناتوان شد

از کدامین فصل باید گل بچینم
فصل ها بعد از تو تا آخر خزان شد

مرهمی از بوسه باید چون اسیری
زیر شلّاقِ نگاهت نیمه جان شد

با صدای مرغ غم خو کرده ام من
با وفاتر از تمام دوستان شد

سالها می خوانَد او من می نویسم
نغمه ای از اوست هر شعری روان شد

گاه می گوید بزن فریادِ عصیان
گاه می گوید بیا! وقت اذان شد... (م. فریاد)

تندرست و شاد باشید برادر خوبم

درود استاد فلاحی ارژمند

اشعار زیبایتان طتودنز و قابل تامل است
دستمرززاد