باده جو

مـن مست توام جامـه بـــه جامـــی بـــفروشم
کـــاشـانه نجویم! ز چـه رو؟ خانه به دوشــــم

از مستی من عـــالم و آدم همه آگــــاه
آن عــــربده جویم که به نـــــزد تو خـموشم

عیبـم چـه کــند شحنه که تو مست و خرابـــی
من باده پرســتم ز چه  ایــــن جـــرم بپوشـــم

کــــم گوی مرا باده مجو فــــکر قضا بـــاش
بـــا هر که از این بــــاده نخوردست نجوشم

وقت سحــر است حیـــف بود بــــاده خـــود را
بـــا لالـــه وشی بــر ســـر گلـــــزار ننــــوشم

ایـن شور کــه دارم به سر از جام الست است
ترسم کـه سـحر درگــــذرد من کــه به هوشم

یک بار تو هم یک نظـری سوی گـــدا کـــن
گـــر امـر کنی ای صــــنما جمله چو گوشــــم

انـگور که مســتم نکند، هـــان ! به چه ارزد
می خورده و مستم کـه چو(طوفان)به خروشم