چه شد

درودها برشما مهربانوی عزیز وگرانقدرم چقدر دلتنگتون بودم بسیار سپاسگزارم که به صفحه ام سرزدید مانا باشید

من ازنگاهت خواندم آن احساس پنهان را
احساس شورانگیزیک انسان به انسان را

تبریک می گویم به چشمانت،چه استادند!
تسخیرکردی بانگاهی این دل وجان را!

درچشمهایت بی گمان دیوان شعری بود
صدبارخواندم حفظ حفظم کل دیوان را!

بعدازتوازمن شاعری دلتنگ وتنها ماند
هرچند مدیون توام این شعرباران را!

من ماندم ویک حسرت جانسوزبی پایان
عمری کشیدم باخوداین روح پریشان را!

ویرانه ای جامانده حالاازدلم ای دوست
تعمیرکن بایک نگاه این قلب ویران را

***************

تاکه می خواهد بخشکد

دروجودم یادتو

دردلم یک دشت رزمی روید

آن هم قرمزش!

*************

گفتم برو امادلم راضی نمیشه

هردم شکستم درخودم مانندشیشه

گفتم برو اما نشد یادت فراموش

بازنده ی این قصه ام مثل همیشه

جمیله عجم (بانوی واژه ها)

درود برشما استاداستکی عزیز وگرامی

بسیار سپاسگزارم از مهرحضورتون


یادش بخیر آن روز ها

پنجاه تا شصت سال پبش از حالا

دختر بچه توپل موپول همسایه ناقلا

خوش زبان و شیرین،از دیوار صاف می رفت بالا

خانه ما می آمد تنها

مادر و خواهر هایم جان میکردند برایش فدا

تعارف می کردند به او شیرینی و باقلوا

دخترک میخورد همه را یکجا

و به من توجه نمی کرد ابدا

از لجم یک روز در آشپزخانه تنها

نشگونی به لپ او گرفتم نرم و زود و گذرا

حالا چهل سالی است که شده تاج سر ما

هر موقع کارت بانکی میرسد به انتها

قهر میکند و می رود خانه بابا

که ای همسر بی وفا

چرا در آن گذشته ها

به جای نشگون به لپ ما

نگذاشتی یک بوسه از عشق بجا

پ.ن: تقدیم به همسر مهربان و از جان عزیزترم

عباسعلی استکی(چشمه)

درودها برشما بانوی بافقی الهه ی احساس بانوی شعر شعور عزیز
بسیار سپاسگزارم از مهرحضورتون عزیز
برقرار باشید به مهر

: 

وقتی که از حال و، هوایت، گفتگو دارم،
بارانِ ابرِ مهربانی، آرِزو دارم!
🍃🌺
سرشار، از، عشقِ تو می‌گردم، به هر لحظه،
در دستِ احساسم، گُلی، خوش‌رنگ و بو دارم!
🍃🌺
دنیای فردای من از، تو، شوق، می‌گیرد؛
در صبحِ امّیدم، زِ تو، روزی، نکو دارم!
🍃🌺
با تو، بهاران می‌شود، پُرشور و پُر،احساس؛
بی‌تو، دلی، پژمرده و، بی‌رنگ و رو دارم!
🍃🌺
شورِ شرابِ عشق را، با تو، بنوشد دل؛
بی‌تو، ولی، خونابه‌ی غم، در سبو دارم!
🍃🌺
با من بمان؛ ای عشقِ نابِ لحظه‌های جان!
زیرا که با تو، حال و روزی، بس نکو دارم!
꧁ زهرا حکیمی بافقی꧂

꧁ غزل ۱۷۵، کتاب آوای احساس꧂

درودها بانوی مهر وایینه بانو کوهواره عزیزم

بسیار سپاسگزارم از مهرحضورتون عزیز
مانا باشید

می تَپَد برای تو ... قلبِ صاف و روشنم
از هزاره های دور ... از زمانِ بودنم


ازحضور کهکشان ... تا وَرای بی نشان
بندِ دل کجاست ؟ در : "چشم تو نمودنم"


از قیامِ لاله ها ... تا شروعِ تازه ها
از زمانه ی الست ... تا ابد غنودنم

از طلوعِ آفتاب ... چون  زُلالِ آب ها....
هر نَفَس فدای تو ... در غمت  زدودنم


شُرشُرش شکستِ هر دشمن و نویدِ نَصر
برسپاهِ بَحرِ فتح ... فَرّ ِ  تو  ستودنم  

خط خطیّ ِ جاده ها ... قافیه گُم و سپید
در غزالِ دیده ات ... فنّ ِ   دل ربودنم

تیزپای می دَوَد ... صَخره های عشق را
پاپِی اش شود نسیم ... بر غزل سرودنم

 
این چه نوع بیان و چیست در تَنِ مَعانی اش؟! ...
خِلقَتِ بدیعِ جان؟ ...  نه تو ... آزمودنم


می تپد برای تو ... نازکانه رَگ  مُدام
در طنینِ او بخوان ... پیش ات آسودنم


خنده های تو یقین ... "خونِ پُمپ اثر" ببین :
مست و داغ در تپش ... شادی ات فزودنم‌

طاهره حسین زاده

درود برشما سپاسگزارم عزیز گرامی


نگفتنی ترین حرف هایت را...

در نماندی ترین لحظه ها گفتی؛

شاید نفهمیدی که فهمیدم...

       تنهایی./.

 مهرداد صالحی گل افشانی(مهراوی)
:

درود برشما سپاسگزارم عزیز گرامی

می شود با من کنار شیشه بنشینی رفیق؟

بی خیال و فکر و بی اندیشه بنشینی رفیق؟

ها کنم من با خیالاتم برایت شیشه را

مثل نقاشی تو هم در گیشه بنشینی رفیق؟

می شوم آهوی رامت پنجه در جانم بزن

می شود چون شیر اندر بیشه بنشینی رفیق؟

بال در بال خیال از این جهان دل بر کنیم

می شوم من ساقه تو چون ریشه بنشینی رفیق؟

می ، خورم من ساعتی زان جام زرین لبت

ساقیم باشی و ساقی پیشه بنشینی رفیق؟

محمد امیری

درود برشما سپاسگزارم استاد گرامی



در نبودنت تنهاتر شده ام تنها !

هوشیاریم تورا نشناخت 

برخیز وچشمانت را باز کن 

ومرا بیاد ار 

سر زنشت نمی کنم 

چون تو خود در نبردی 

با اهریمن وجود

ودر گذر از هفت خوان

تنیده در راهت،

ومن میدانستم ،

این وضعیت وزیبایی کمالت را 

وان مهربانی اساطیری وعاشقانه ات را 

پس انگاه :

صدا میزنم نام تورا 

در میان دوک‌وه بلند 

تا شاید پژواک نام تو 

چاره آرامشم باشد  

همیشه من مانده ام

وروشنایی بجا مانده از خورشید

در نبودنت  

مرا بیاد ار

که همیشه چشمم براه توست 

در نبودنت پس 

برویم وبرویم وارامش را تجربه کنیم 

ونیازاریم دل‌ها را 

بهرام معینی (داریان

درود فراوان ومجدد استاد بانوی فرزانه سرکار خانم حسینی 🌷
ممنون از نگاه زیبا وپر از مهر شما ادیب اندیشمند 🌷
شادکام ومستدام 🌷
ایام بکام 🌷

برقرار باشید به مهر یزدان پاک استاد عزیز

درود برشما سپاسگزارم عزیز گرامی

انکه    بیداد    کند و   حرم  خدا     می   شکند          

                         پایه برظلم  نهد وصلح   وصفا   می شکند      

          نبرد راه به  مقصد   که کند   ظلم  وستم          

                           زانکه  ان شیشه   عمرش  به قفا می  شکند

      مشکن این دل  مارا   که  سزایش   این  نیست

                چون که ایمان یقین دارد و درنزد خدامی شکند 

        فتحی  یا روی به خدا اور ونومید مشو  

                     که  پشیمان  شود انکس که دلا میشکند

                 فتحی    .تختی

درود برشما سپاسگزارم استاد گرامی

فصل هزار دردست ..عاشقانه  584
گشتی چرا مهاجر، رفتی تو از کرانه
سقفی به سر نباشد، ویران شد آشیانه
بی تو گذار شب ها، جان را کشیده آتش
تو دُردیِ که بودی، ای بی قرارِ مهوش
نه طاقت خودم هست، نه غیر تو عزیزم
جام شراب بی تو، در جان غم بریزم
هر روز از دل خود، گرد و غبار شستم
تو در میانه بودی، من از کنار شستم
غمنامه ی مرا کیست، با چشم تر بخواند
بر شعر دل نپیچد، با واژه ها بماند
با که بگویم این فصل، فصل بهار زردست
فصل خزان عمر و، فصل هزار دردست
شوق صدای تو در، مغزِ سرم دویده
دیوانه این دل من، جز تو کسی ندیده
نه هیچ کس نبوده، تنها در این هوایم
پیک نسیم آید، شوری دهد به نایم
گفتم اگر بیایی، جشن و سرور باشد
اما نیامدی غم، صدها کرور باشد
تنها وجود بافر، تنها تویی نگارم
ای رفته از برِ من، عمری  دگر ندارم
22/2/99
1.تو دُردیِ که بودی ..تو شراب که بودی چه کسی را مست می کردی؟
2..کرور عدد بسیار زیاد

محمدباقر انصاری دزفولی

درود برشما سپاسگزارم عزیز گرامی


نمی دانم چرا نوشتن از تو 

امشب سخت ترین است 

انگار واژه ها در شعرم  سرگردان مانده اند

انگار کلمات هم بی تو بودن را نمی نویسند 

شاید واژه ها حقیر شده اند 

که حرف های ساده را نمی توانند بنویسند 

نه تصویری از توست 

 نه تپش قلبی 

حتی نه اشکی 

راست بگو ...شقایق 

بغض کدام  پنجره تو را 

برای نوشتن آغاز می کند 

تا نفس هایت 

آهنگی شود ، برای ساز دلم 

و کلمات بی وقفه تو را بخوانند    

وعشق از انگشتانم چکه کند 

تا تو لحظاتی در این نوشته ها 

به رقص آیی

ایرج محرم پور(صوفی خموش)

درودها برشما شعله ی عزیز ونازنینم

در دل وجانی عزیزم

دیوانه بودم عشق را انکار کردم

دیو سیاه ترس را بیدار کردم

دیوانه بودم از تو دلدارم گذشتم

دیوانه بودم با تو این رفتار کردم

دیوانه بودم از دل و دینم بریدم

چشم تو را از چشم خود بیزار کردم

دیوانه بودم دست از عشقت کشیدم

دیوانه بودم قلب را افسار کردم

دیوانه بودم در خیال خام خود غرق

ترک تو و دین و دل و دلدار کردم

دیوانه بودم بی تو بودم در پی جان

جان دادم و این جسم را تبدار کردم

شعله

درود برشما سپاسگزارم استاد مهدوی گرامی


سر از دست تو گیرم وایم ای دل
بَرَم پیش خدا شکوایم ای دل

خودم یک جا تو صد جا لانه کردی
چه ها کردی که من رسوایم ای دل

به دستت دادم اینک توسنم را
چنان افکنده ای از پایم ای دل

اگر دستم رود در سینۀ زار
فرو اندازمت در پایم ای دل

چه جای ماندن این جای نفس گیر
تو را گم کرده ، خود پیدایم ای دل

جوانی رفته و عمرم به سر شد
تک و تنها و بی بابایم ای دل

اسیر و خون جگر، زندانی خود
گرفته این صدا در نایم ای دل

رَوَم ساز و نوایی پیشه گیرم
نوازم ناله ی شیدایم ای دل

فراخوان داده عزرائیل از آن سو
چگونه بزم خود آرایم ای دل

نخوابم روز وشب زار و پریشان
سرو جان و تنم فرسایم ای دل

روم با سر درامواجِ خروشان
چو قایق در دل دریایم ای دل

سرم گر بشکند ، سر بر ندارم
سر افرازی کنم باز آیم ای دل

نمایم چشمِ خود را چشمه ساری
که ساید گونه ی خارایم ای دل

چواشکم خشک گردد خون بگریم
شنا درموج خون بنمایم ای دل

صُراحی سرکشم ، آواره باشم
که صحرای جنون پیمایم ای دل

شوم مجنونِ دل خون های دوران
مگر سنگم زند لیلایم ای دل

روم کوه وکمر آنجا که فرهاد
فتد بردست و بر پاهایم ای دل

مرا خارِ مغیلان ، سوز و سرما
شود تن پوشه ی دیبایم ای دل

کجا لیلی ، کجا دلبر ، کجا عشق
کجا دُردانه ی زیبایم ای دل

کجا سوزِ دلِ عشّاقِ عالم
 شود هم ناله و هَم تایم ای دل

کجا آهی کُنم سودای ناله
که در تنهائیَم تنهایم ای دل

کجا تیشه کجا صد بیستون تا
فرو ریزم بسازم قایم ای دل

شده بازیچه عشق وعاشقی ها
که بی پروایِ بی پروایم ای دل

مهدوی

درود برشما سپاسگزارم جناب هداوند عزیز وگرامی
سپاسگزارم که سرزدید 

جا مانده عکسِ مویِ بُلندت به خانه ام
پیچیده تنگ پیچکِ حسرت به شانه ام

هر شب که کِش ز خِرمن مو باز میکنی
می ریزد اضطرابِ دو عالم به شانه ام

آشفته ام به موی تو مستم ز بوی تو
از هرچه جز تو بیخبرم، بی نشانه ام

با آنکه رفته ای ز کنارم ولی چه حیف!
حس می شود شمیم تو از هر ترانه ام

اینک منم پرنده ی خو کرده با حصار
عمری هوای باغِ تو شد آب و دانه ام

می ترسم از بهارِ زمستان سرشتِ باغ
عمری دگر به شاخه نشیند جوانه ام



ابراهیم هداوند
سوم اردیبهشت ماه یکهزار و سیصد و نود و نُه

  

درود وعرض ادب خدمت استاد سخن شناس
جناب جمعی عزیز وبزرگوارم

بسیار سپاسگزارم از شما استاد عزیز که همیشه حقیر را مورد لطفتون قرار میدید
سپاس از نگاه ونقدونظر زیبای شما که همیشه برای من کلاس درسی ست

با ارزوی سلامتی وتن درستی برای شما استاد عزیزم
برقرار باشید به مهر یزدان پاک


سیب ممنوعه همان، جذبه حواست هنوز
روزهرآدم عاشق، شب یلداست هنوز  
توی جمهوری ما،عشق گناهی است کبیر
فصل یوسف کشی وحصرزلیخاست هنوز
تا نوای لب و گلبوسه میان من و تو ست
خلوت ما همه جا، محشر کبرا ست هنوز 
خط ابروی تو سرمشق دولبهای من است
شانه ها در گروِ زلفِ چلیپاست هنوز
رمزورازی که مرابسته به گیسوی توچیست؟
همه جا حدس و گمان شایعه برپاست هنوز
بادبانِ دلِ دریایی من، گیسوی توست 
توی ساحل وسطِ هلهله،  بلواست هنوز
گرچه خواهان و هوادار تو از حد بیرون
عاشقت باز همین، شاعر رسواست هنوز
کاش با مرهم لب،  زخم دلم را درمان 
تا لبم منتظرِ بوسه ی فرداست هنوز
دفتر عشق تو، دیوان غزلهای من است
این زبان است، که درگیر الفباست هنوز
بین ما فاصله گر تشنگی و آب حیات
پس چراساغرمی، دستِ مسیحاست هنوز
به هوای تو مگر،  حنجره را باز کنم
نفست عشق من و معجزه آساست هنوز
آن قدر عشق تو پاک است که فتوا دادم
کفر گیسوی تو هم، اسوه تقواست هنوز
وصلت عاشق و معشوق، خدا داده جواز
عاقد دولت ما، در پی فتواست هنوز
گل من! خاطره هایت، نفس و نبضِ دلم 
حسرتِ دیدن تو، قلّه ی رؤیاست هنوز
من به جزقبله تو، سجده نخواهم کردن
تا که آغوش تو سجّاده بودا ست هنوز
به خدایی که توراهدیه به من داده قسم
غزلم از نفسِ توست، که گیراست هنوز
دوست دارم که درآغوش تو خوانم غزلی 
مطلعش فلسفه ی، آدم و حواست هنوز
غلامحسین جمعی

درود برشما جناب ناظمی گرامی سپاسگزارم از حضور سبزتون


قصد وغرض 
فلسفه بافی نیست 
گه گاهی اگر  
سخنم ، به قوس فلسفه نزدیک می شود 
من 
نه عالم وفیلسوفم 
نه بلکه فلسفه می دانم 
همت ، گشودن گره از کاراست 
آن گره ای که 
انگشت تمام جهان ، رغبت به کوری آن دارد 
لیکن 
محال بازکردن چفت وبستش نیست 
ما، 
ازدیدن برهنه ی خود هراسانیم. 
دایم برای خویش 
هی بسترامن گریز می بافیم 
  
ترس...گریز...ترس.. 
مثلث شوم پراضلاع 
درآن تمام جهان گرفتاراست... 
  
آیا، 
‌آمادگی فهم عمیق آن راداری؟؟؟ 
اگرنه،

مارابخیرو شمارابه سلامت 
دیگراین آرشیوراباکلنجاربررسی مکن 
ماهزاران سال بی هوده ، 
دراین دایره کاری بجز همین نداریم

اصغر ناظمی

درود برشما جناب دهقانی کروکی گرامی
به صفحه حقیر خوش آمدید
سپاسگزارم از
حضور ونگاه زیباتون برقرار باشید به مهر


شعرِ ناب و تکان دهنده ... ؛

یعنی اینکه:

شاعر با ،

به زنجیر کشیدنِ واژه ها ...،

دلها را تسخیرِ خودکند ،

حکومتِ واقعی،

از آنِ کسانی است که،

بر قلبها سروری میکنند،

نه برجانها ...!!

(۱۳۹۰/۰۹/۱۲)

محمدعلی دهقان کروکی

متخلص به: م.بهنام

جنوب ایران_شهرنخل ونارنج:بم

درود برشما نازنین مرضیه عزیزم

بسیار سپاسگزارم از مهرحضورتون

مانا باشید به مهر

 ایمان دارم به سرزمین دیگری در آسمان...

که رفتگانمان..

آنجا زنده اند..‌.

دلم برای تو پدر چقدر تنگ می شود...

برای تو که کوچ کرده ای...

از این زمین به آسمان ...

دانه های تسبیح تو در جانماز من...

یادگارِ ذکرِ بندگی توست...

ریسمان اتصال من به تو...

نگاه کن به دخترت ...

دعای خیر تو برای من...

نگاه ویژه ی خداست

مرضیه حسینی

درود برشما سپاسگزارم نازنین ندای عزیز
حضورتون همیشه سبز
مانا باشید


در خیالم نگه ات گاه مرا سر میزد

مثل نیشی که قلم بر تن دفتر میزد

 

شیشه ی چشم من از یاد تو بارانی شد

خاطراتی که غمش   طعنه به آذر میزد

 

من اگر شمع شدم نیست جزا جز شعله

آتشی را که فراق تو  به پیکر میزد

 

بر تنم پیله شده این قفس تن ، امّــــاااا

سرِ پروانه شدن  سوی تو پرپر میزد

ندا عبدحق

درود برشما نازنین فریبا عزیزم
بسیار سپاسگزارم از مهرحضورتون عزیز مانا باشید

داربستِ دست

شکست

بر بنای افکار

 

که حجم ترکاند

جمجمه،

همان کشتزارِ

تورّم هایِ

زد و خوردهایِ

درون مغزی!

 

باید 

تراشید

زنگارِ سکوت

که گذشته کار زالوها

از مکیدنِ

خون های سرخ

دهان گشاد کرده اند

به بلعیدنِ

سلول های خاکستری!

 

کوتاه شده

پیشانی ها و 

پایین آمده

کلاه ها!

 

دیگر انگشتی نمی خاراند

سَری،

از کوتاهیِ 

دست ها!

 

باید جهش داد

ژن های معلول شده را ...

 

سرکوبِ 

هجومِ ملخ هایِ

بدفکری و بی فکری

می طلبد

انگشت «آغا» یی

تدبیرِ «نادر» ی

ضربِ شست ِِ «رضا» یی!

 

شکستند،

تمامِ سدّهایِ

انسانیت_ پناه

که برآورند

مصالحِ

سدِّ عظیمِ

چشمان را !

 

باید برداشت

دست

از زیرِ چانه ها

 

تا باز شود … زبان و

بردارد … کلاه و

بشکنَد … حصار ......

 

تیر ماه ۱۳۹۹

فریبا غضنفری(آرام)

درود برشما بانو عباسی گرامی سپاسگزارم از مهرحضورتون


دچاریم 

به فصل انجماد محبت!

زمهریری پیداست 

میان 

واژه‌های از هم گسیخته‌ی شعرهامان...

 

قندیل‌هایی 

از تمامِ وعده‌هایی که

پر می‌کشند به سوی 

آسمانی دیگر 

 

اینجا دل‌ها 

در غایتِ تزلزلِ احساس 

مرده‌‌ است!

 

آرزو عباسی(پاییزه)

درود برشما سپاسگزارم عزیز گرامی

مانا باشید


قصه از اونجایی شروع شد که

یه روز من بودم و یه عشق

یه من و یه تو....

کنارِ هم

مالِ هم....

قرار گذاشتیم تا آخرش با هم باشیم

مالِ هم باشیم...

روزای خوبی بود

" ولی گذشت "

شبای قشنگی بود

" ولی گذشت "

قصه ی ما آخرش همین بود

نرسیدن و نرسیدن...

قصه ی من تموم شد...

ولی قصه ی خیلیاتون 

تازه داره شروع میشه...

( 8 1 4 1 4 )

#دادار_تکست

درود برشما استاد گرامی سپاسگزارم از حضور زیباتون

مانا باشید به مهر


دو بیتی :1

 

مرا از ماتمی دیرین  ، خدایا
رهایی بخش دور از دار دنیا

 

برایم ، آن شهامت را  ، عطایی
به تقوا جامه ای پوشش خودی را

 

دو بیتی :2

 

برایم یاد ده آن دانشی را
عملکردی مرا باشد خدایا

 

قلیلی علم را کردی عطایی
ذخیرت توشه تقوایی به هر جا

ولی اله بایبوردی

08 / 05 / 1399

درود برشما استاد شفیعی عزیز وگرانقدرم

بسیار سپاسگزارم از مهرحضورتون

خرسندم که هستید ومیخوانیدم به مهر
برقرار باشید به مهر یزدان پاک عزیز

سلام.

دیشب برای چشم هایت گریه کردم

با گریه های مردمت، زیبا! غریبی.

در عالمت یک عالم از مردم گرفتار

یک عالم از مردم گرفتار فریبی.

.......گرفتار


هر شب گرفتار هبوطم ،درد دارم

این اخرین مخلوق را از یاد بردی?

شاید که آهِ من صدایش، خسته تر شد

یا شایدم، بر تارهایش، دست بردی.

......اشرف مخلوقات

 
ما مرده بودیم از ازل انگار، اما

دفنیم در روی زمین تا بینهایت.

ما روحمان را داده ایم تاوانِ  تقدیر

زیباترین ارواح اجدادم، فدایت.

.....‌‌فداییان

با دستمان چشمانِ ساحل را گرفتیم

تا سینه ی امواجِ شهوت را نبیند.

ما عادت از یک ماهیانه جمع کردیم

تا عادتی از ماهتان ، سیبی نچیند.

...........الغرض


دیشب دلم تنگِ نگاهت بود رفتم

با اولین پرواز ،در کیشِ نگاهت

خشکیده بود من تحت النهار ،و انجا

لم داده بودن اسمانی ها چه راحت

........و


در این توازیهای گردون گیجِ گیجم

من خسته ام از نعره های شاخِ مردم

شاید صدای این جهان بالا نیاید

اما تو از بالا بزن، سر هایِ در خُم.....

...........
شکر خداوند برای تمام سلامتی ها و نعمت هایش

شاهرخ

درود برشما استاد گرامی بسیار سپاسگزارم از مهرحضورتون برقرار باشید به مهر

درودها!

 

🌻🌷🌻🌷🌻

🌷🌻🌷🌻🌷

 

کرد مجنون جان به راهِ عشقِ لیلا پیشکش

مثلِ این که می کند، دُرّی به دریا پیشکش

 

در مقامِ دوست، جان هم هدیه ای ناقابل است

گر چه نزدِ عاشقان، جان است تنها پیشکش

 

وصلِ دلبر راه و رسمی دارد و باید کنی

هر چه داری زیرِ پایش، بی محابا پیشکش

 

من به آدم رفته ام، با غمزه ای دل داده ام

سیب با افسانهء افسونِ حوّا پیشکش

 

دورم از تو گر چه یک عمرَست، امّا روز و شب

با خیالِ دیدنت مَستم، تماشا پیشکش

 

روی چشمانم قدم بگذار از روی وفا

تا کنم هر، آن چه در دنیاست، یکجا پیشکش

 

از تو خواهش می کنم حتّی اگر عشقِ مرا

پس زدی با دست روزی، باز با پا، پیش کش!

 

محمدعلی سليماني مقدم ۱۹-۰۲-۱۳۹۸

🌺🌿🌺🌿🌺🌿🌺

درود برشما گرامی دوست
سپاسگزارم از حضور ونگاه زیباتون
چقدر خوب که شما به این باور رسیدید که خود خدای خودتی
قبل از هرچیز باید باورها ی عالی بسازیم
باوراینکه ما لیاقت داریم
باورا خدای درون، باورثروت ، باور عشق وووو
اگر میخواهیم همیشه با
خودمون هماهنگ باشیم باید در کنار تغییر باورها ، مدیر ذهن خودمون هم باشید
یعنی ورودی های ذهن را کنترل کنیم و حواسمون به دیده ها و شنیده ها باشه ،
به هرچیزی که میبینیم و می شنویم توجه نکنیم ، از هرآنچه که شنیدن یا دیدنش یا حرف زدن در موردش ما را آزار میده دوری کنیم تا همیشه احساس خوب باقی بمونه
موفق وموید باشید

حق با شماست مهربانو
ولی من درمورد ذهن حرف نمیزنم مقصودم چیز دیگریست
هدفی که تمام بزرگان تاریخ به اون تاکید کردند
سلامت و ظفرمند باشید💙

درود برشما جناب رحیمی گرامی سپاسگزارم از مهرحضورتون مانا باشید


از رهایی نترس
از بردگی مغزهای ولنگار
در جمجمهٔ تعصب و گمراهی بیم کن
برقص، و از شعار پرواز کن
تا سرزمین جشن و شعر و آزادی
تو همیشه زندگی 
پویان رحیمی

درود برشما سپاسگزارم جناب مهدوی گرامی
برقرار باشید

رقص شوق اِر می کنی زیبا برقص

با دلی دریائی و شیدا برقص

کمتر از جانان دهندت ، نازکن

پا به پای دلبری رعنا برقص

حزب باد و حزب بوران کجرویست

همچو باران باش و بر دریا برقص

باخدا ، باعترت و قرآن بمان

در پی این بهترین سودا برقص

سرنخ آلِ امامت حیدر است

در ولایت با علی مولا برقص

یا علی گفتی به پایش سر بنه

سر به دار اَر می روی برپا برقص

روزِ خود را شب مکن بی حُبِّ او

عاشقانه پاک و بی پروا برقص

صحنه ی عالم عجب غربالی است

تا نیُفتی برزمین بالا برقص

مهدوی این شروه خوانی اِدّعاست

اِدّعا بس کن بیا با ما برقص

مهدوی

درود برشما جناب زندیه گرامی سپاسگزارم از مهرحضورتون مانا باشید به مهر

 شبی خوش روشن و تاریک

 میانِ کوچه ای طولانی و باریک  

کنارِ چشمِ نیم بازِ پنجره، در ساکتی دلچسب 

به پیشم دفترِ شعر و قلم در دست

 نسیمی نم زده بر کامِ سیگار و کشانده شبنمی زیبا به رویِ سرخ جامی مست


 نم نمک های بهاری ابرها از رویشِ گلهایِ رنگین روی دَم میزد

و در کوچه بساطِ خیسیِ آهنگِ پایِ عابری سر خوش رقَم میزد  


و در ذهنم ترافیکی روان از ایده هایِ قابل و مردود

میانِ راهِ افکار و قلم تا وسعتِ کاغذ به طرزِ لذت انگیزی تداول داشت


 ولی ناگه شروعِ رقصِ بی پرواییِ پرده، به پایِ نغمه های باد به ناجوری که پوشش برده بود از یاد 

مرا هوشیارِ مردی کرد


  که در کوچه کنارِ خانه ای با رنگِ سیمانی 

سراپا خیس بود و چشم بارانی 

به یک حالِ پریشانی که گویی راه گم کرده است

 نگاهی بر عقب میکرد و گاهی دستِ خود بر در وَ گاهی دستها بر آسمان میبرد

 که در نجوایِ لرزانش چه صد فریادها می مُرد


 صدایِ مادری ناگه به گوش آمد: برو یک تکه نانِ داخلِ سفره برای تو

 پدر الان میآید 

که امشب شام گرمی پیشِ رو داریم  


چه هوراها به گوش آمد

 چه دستانی که خالی بود

 چه اشکی در پیِ باران جاری بود

 و من دیدم 

 خدا را لحظه ای دیدم

 خدا بر گونه هایِ پیرِ همسایه

 خدا در دستِ پر مهرش

 درونِ یک سبد مملو ز روزی بود

اابوالفضل زندیه شاهین : :

درود برشما جناب جمشیدی عزیز وگرامی
سپاسگزارم از مهرحضورتون
برقرار باشید

گیرم که مرکبت منجنیق و مقصدت آتش

چه سود ؟؟؟
دگربارت خواهد گفت :
ای بنده ی بندی ام به بلایی دیگرت بیازمایم

همسرت را ببر و در لخت ترین صحرای برهوت رها کن ....
گیرم که خشت خشت خانه اش را هم ساختی و
پرده از پیراهن جانت
بر در و دیوار آویختی 
گیرم که هزار صحف بی سرانجام هم سرودی و
سنگ و سایه را نیز به گریه مومن کردی
گیرم که از فرات افترای این جماعت گذشتی و

به کنعان کلامش پناه بردی

چه سود ؟؟

باز به سرودی در خوابت خواهد گفت:

فرزندت با فر و فربه و فریباست
چاقوی بی چرا به چخماخ اجل تیز کن و

بر گلویش بگذار ... !!!
چه خدای دیوانه ای داری ابراهیم !!!

دل خنک کن : کآنجا که عشق فرمان میدهد 
پدر ، فرزند به قربانگاه میبرد و فرزند

نعش آرزویش را به گورستان عدم !! 

آه ابراهیم
بت تراش عاصی که اصنام بابل هنوز
 از هیبت نامت به شب کابوس تبر می بینند .
من ابلیس این سروده نیستم

که به نکوداشت خدایت سنگم میزنی 
مرا بشناااااس :
 اسماعیل نامرادم که در پیشگاه بهانه هایش گلویم را نشانه رفتی !!!
 آن پرنده ی بی پروایم که به اثبات ایمانت کشتی
آه حیف از آن معجزه ی مرغان مرده ات 
از آن رقص "شیوا" یت در شعله ها
حیف شد آن "ترانه ی توحید" ی که در گوش شرک سرودی ..

برگرد ابراهیم
هوای دیده ی هاجر را به سحر ساره ابری نکن 
باور کن پور عمران به عمران خانه ای کوشیدی

که پس از مرگت بتخانه ی آل نسیان شد

سودای کدام خدای خیالی ات را سر بر این سنگ سودا گذاشتی؟؟ 
که مشهد شب بوها و
مسلخ یاسها بوده ست ...؟؟

آه ابراهیم ..

کرمانشاه 26 بهمن 96

مانا جمشیدی

درود برشما جناب نبک نام گرامی سپاسگزارم
از مهرحضورتون مانا باشید


کیست که از جور فلک بد ندید 

یا که ازین چرخ ، وفایی شنید 

دام فلک ، پای هر آنکس گرفت 

تا به ابد ، زان نتواند رهید 

وانکه دلی بست ، به امید وصل 

از همه سو ، ناله هجران شنید 

سوخت دل شمع و بدین روشنای 

سینه پروانه به اتش درید 

مهر برون شد ز سرای سپهر 

مرغ وفا از همه دلها پرید 

غرق شد انکس که درین قطره آب 

در صدف دل گهری پرورید

محمدرضا نیک نام

درودها برایمان عزیز شاعر زیبا نگار عزیز وگرامی

بسیار سپاسگزارم از مهرحضورتون عزیز
چهار پاره ای ناب قلم‌زده بودید
باهم میخوانیم


وقتی قرار این بوده غم باشی
در زیر بار ظلمتی بی حد
وقتی که قابل نیستی حتی
در احتمالاتت به یک درصد

وقتی که احساست لگد مال ست
از دید شان مردی هوس بازی
عاشق شدن یعنی که یک آتش 
دورِ خودت با درد می سازی

وقتی که مهرت مثل تالابی
غرق لجن های سیاهی شد
دنبال خود در خاطراتت باش
شاید که عمرت در تباهی شد

اینجا لیاقت مثل ققنوس ست
افسانه ها تعبیر گردیده 
اینجا خدا هم پشت هر قلبی
از خلق آدم سیر گردیده

شاید هنوزم مانده باشد از 
آن اژدهای عصر یخبندان
شاید فقط اسمش عوض گشته
در روکشی مانند یک انسان

آیا شما که خِبره ای در شعر؟
با آن شکوه یال و کوپالت!
در خود نشان از آدمی داری؟
یا ادعایش بوده دنبالت؟

دارم خجالت می کشم از خود
این روزها رفتن ندارد که
در محضر اهل ادب بودن
از عقده ها گفتن ندارد که

اصلا چه معنی دارد این بودن
وقتی کسی در فکر ماندن نیست
من از غزل هاعذر می خواهم 
حسی برای شعر خواندن نیست.....

#ایمان_اسماعیلی_راجی

درود برشما سپاسگزارم عزیز گرامی
حضورتون همیشه سبز

با پنبه ای  از  بنفشه و  فضله ی  خر
                          حاجی دو سه روزیست، نگو رفته دَدَر

القصه، کشیده سر، شبِ جمعه ی پیش
                         یک بطریِ الکل، یه کمی نقطه، خبر...!؟

چندی ست که در مقامِ خدمت به خدا
                         طفلی  شده  مامور،  به  آن  کارِ  دگر

با اِذنِ عیال و سیخ و یک شاخه نبات
                        با  هر   فقره،  دوباره   اُفتاده   دَمَر

گاهی به دعا و وِرد و جادو، گاهی
                      با کِیسِ لَوَند و خوشگل و شوخ و جگر...

حاجی رو ببین، چه کرده با خود، اوه اوه!
                           بعد از  غلطِ  بوسه و  لیسیدنِ  در

اصلاً کمر و چشم و اُجاقت به درَک!
                          ادرارِ شتر، هَپل، خطر داره، خطر!

اعظم قارلقی

۱۳۹۹/۲/۲

درود برشما جناب عسکرزاده گرامی
سپاسگزارم از حضور سبزتون
مانا باشید


به پیرسر چه غریبانه مانده­ ام به دیار

پریش ­جان، گذران تلخ و بس شکیب ­شکار


چه کاخ­های فریبا به شوق برافراشت

خیال کال دل از بویه­ های پُربسیار

 
چه رنگ­های دل ­انگیز کرد زرگر جان

به بوم پارۀ ابری دوان میان غبار


چو دوست بر سر پیمان خود نمی ­ماند

چه چشم از دل سخت زمان جادوکار


شکسته ناله هزاران درون آتش دل

به سوگ سرخ نهانِ شکوفه ­های بهار


نشانده دست غمم کنج خانه پرتشویش

پرانده واشک بیم از دل امید قرار


شبم ز شعلۀ انبوه غم چنان روز است

ز دود تیرۀ اندوه روز من شب ­وار


غم ­آشیانه چنانم که گاه پندارم

دهان گشوده ببلعد مرا در و دیوار

 
نه شور و حال خزان ­پرسه روز در جنگل

نه شوق گشت شبانه، بهار دریابار

 
مقام کرده به چشمم مدام پردۀ اشک

مقیم لب­ گذرم گشته آه آتشبار

 
بریده شد رگ امّید زندگی­ خواهی

شتک زند ز نفس خون آسمانه­ گذار


امید پنجۀ خورشید نشکند پیمان

که نگسلد پی پیک سپیده را شب تار

 

..................................................

واشک vâshak, váshǝk در زبانهای گیلکی و پهلوی، و در مازنی واشِه Vâshe نام پرنده­ ای شکاری است که در فارسی باشه یا واشه نامیده می­شود؛ معرب آن باشق است
بهروز عسکرزاده

درود برشما سپاسگزارم جناب مزینانی عسکری

همچنین عیدبرشما خجسته باد 🌹🌹

درود برشما سپاسگزارم عزیز گرامی

ایام سرور و جشن و شادی

با نام غدیر بخوان  منادی

دانی که خدا نموده خلقت

بر عالمیان گشوده  نعمت

بر کل  بشر خدای  سرمد

منت  بنهد  به  نام  احمد

آمد که جهان شود گلستان

با صوت خوش هزار دستان

زیبنده ی کل کائنات است

دارنده ی کل محسنات است

عید است و یار احمد آمد

با  نام   غدیر  محمد آمد

این گونه خدا نهاده منّت

در یوم غدیر بداده نعمت

شکرابدی دراین جهان چیست

مولا و امیر مؤمنان کیست

بی شک نبود به جزعلی نام

جز یاد علی نبایدت کام

گر راه سعادت است طریقت

تردید مکن علی است حقیقت

امروز  خدا  گرفته  پیمان

نازد به علی دگر  مسلمان

ای  عالمیان  همی  بدانید

با  نام  علی  غمی  ندارید

اعلی علی است به کل عالم

فخر ابدی است و یار خاتم

نعمت به وجود اوست کامل

دشمن ز خروش اوست زائل

دروصف غدیر چنان بگویم

کوثر ز حریم  آن  بجویم

مولاست علی ز بعد خاتم

ازدل ببرد چو رنج و ماتم

این عید تمام نَعِمات است

ایام سرود و صلوات است

روز ابدی  شده به  عالم

ابلیس فراری است ز آدم

گریان شده نقشه ای ندارد

مأیوس شده چاره ای ندارد

گویند ملائک  همه با هم

با شور وشعف به نسل آدم

این عید سعید بوَد مبارک

از  سوی خداوند  تبارک

نجوای  مزینانی  چنین است

هرذکرعلی چه دلنشین است

علی مزینالی عسکری

درودها برشما جناب مالک گرامی
بسیار سپاسگزارم از مهرحضورتون
مانا باشید


سال ها پیش
آهویی بیمار و نحیف
به هوس بازی یک بچه شغال
 
چادر و جامه ز تن کَند و درید
شرم تا نقطه حساس رسید
به گمانم که در آن ساعت نکبت بار
ملک از عرش خدا جیغ کشید

تن رنجور به درَک
جیغ و فریاد به کنار
بی خیال ِ هوسِ خفت بار

و تو دانی غیر خدا
چه کسی ناظر آن جشنِ
وقیحانه شده؟

خواسته یا نا خواسته
کلاغیست
که بر روی زمین
همه ی عمر خوشش
آنتن بود

وبه قار قار بلندش
شب و روز
توی شهر جارزنان
پی رسوا شدن مردم بود

راستی غیر خدا
چه کسی میداند؟
شاید آهوی رنجور
در آغوش شغال
جفت ترک کرده خود
را تجسّم میکرد

فاضل فخرالدینی

۱۳ مردادماه ۹۹

درود برشما سپاسگزارم از حضور سبزتون مانا باشید به مهر


تقدیم به همه مادران آسمانی

*********************

باران امید بر سرم می آمد

صدباغ گل از برابرم می آمد

دنیا همه سو بروی من می خندید

وقتی که صدای مادرم می آمد

مصطفی دهقانی

نقد و اظهار نظر آزاد است#