دنیا از چشمان تو

دستم را از آدم ها
شسته بودم
از شوخی مکرر خورشید
خسته از توطئه ی زیستن 
نمی دانی 
یک آسمان باران سر کشیدم 
امّا 
هیچ قرص ماهی
هرگز از گلویم پایین نرفت
نديدي چگونه بال پروازم کباب شد
در آخرین پیک نیکی که زیر سایه خودم نشسته بودم
و با حسرت 
نقش آبشاری را مي كشيدم
که براى رسیدن به دریا 
یک کوه پشتش ایستاده بود
من چه بودم؟ 
سیب ممنوعه ای که دستان رود را گاز می زد؟
يا نفس های آخر یک سایه در طلوع خورشيد؟
من چه بودم؟
جز غده های بدخیم دریا که حباب صدایش می زدند؟
یک پاییز به افتادنم نمانده بود 
که آمدی 
و دنیا از چشمان تو نگاهم کرد...