حجله

حجله

با یاد رُخت دل را چون حجله بیارایم

هرچیز بجز یادت چون هرز بپیرایم

یک دم نشوم آزدازفکروخیال تو

دردام خیال تو مستند غزلهایم

دردی که به من دادی هرگز نشوددرمان

چیزی که تو میخواهی بردیده پذیرایم

من باز صبوری را هم پیشه ی خود سازم

هرچندکه با این درد چون غرقه به دریایم

درعالم آفاقت چون سیرکنم هرجا

گویی که به روی تو مشغول تماشایم

هرجزء از این هستی چون میل کمالش هست

من هم چوهمه هستی ره سوی تو پیمایم

ای نوراهورایی وای جلوه ی یکتایی

بنگرتو مرا یارا سرشارتمنَایم