قحطی

قحطی مهرو محبت شده اکنون که به دهر
همرهان قصه این بی سرو سامانی من گوش  کنید
قامت
قامت منکه خمید از غم دوران بخدا
موی من گشته سپید فاش نکرد آینه ام
کشتی
چو کشتی مرا آخر سپردش او به طوفانی
همان دریا که آغازش سراسر موج و طوفان بود
حبس
حبس کردم همه دم این نفسم در سینه
که مبادا برود لحظه ای او از بر من
باران
که باران اشکم سیلی شده
ببند راه دریا که غرقم هنوز
تن مجروح
تمام لحظه ها درگیروداراین تن مجروح خود بودم
که تاروزی برم آمد عجل آغوش خاکم برد
نگاه
از روزنه خلوت و تنهایی خویش
تا کی بنشینم به تماشای نگاه