نامه خیس

برو ای نامه خیس    در بر دلبر من

که دگر خواب ندارم زغم دوری او

تو بگویش که منِ خسته زجان

در نبود گل زیبای رخش

وصله کفر زنم بر همه کس بر همه جا

فحش دهم من به زمین و آسمان


برو ای نامه خیس بر لبش بوسه بنه از طرفم

وبگویش که لب بنده او

این لب خسته من

بسکه بوسید قدمگاهش را

همچنان برگ خزان زرد شد و خشک شد و جامه درید

یا بگویش که دو چشم خیسم     خیره بر در مانده

بخدا سیر شد و دست کشید از همه چیز و همگان


ولی ای نامه من خیس به دستش منشین

که مبادا نم آن قامت تو

لمس سردی   بگشاید به تن دلبر من ..

(یه روز سرد زمستون۱۳۷۸)