شکسته

سوز،درد و سکوتی مرگبار
قاتل یک رویای بیمار
نشسته در کنج دنیای آهنی
بی احساس در پس اتاق های پوشالی
کوه استواری که کمرش را خم کردند
کشتند امید و بال یک پرنده روشندل
تصور خوشبختی به دور از افکار عقب مانده
به سیاهی کشیدند وجود یک لبخند فریبنده
اسیر کردند مرا با در و دیوارهای افسرده
خمار از مشتی قرص های بی حال کننده
هراس از فساد دنیای بیرون
زخم زدند بر صورت زیبای درون
غم و غصه،حرص و تلخی
به فنا داد خبرهای خوش نیامدنی
فقط مانده نوشتن اشک های شکسته
پنهانی به دور از چشمان عصبی و دیوانه
حیاتی نیست در این فاصله و جدایی
باطل شد نگاهم به رحمت خدایی