دریای خون آشام !

در ساحل تنهایی ام 
بر دوش امواج وحشی
غرق دردی ناگزیر 
لای بازو های دریا می روم 
و هر بار 
کمی از کالبدم
پخش میشود 
روی شن های داغ...
تکه تکه 
شناور 
روی انگشتان خرد شده ی 
حجم آبی بی کرانم ...
از اینجا تکان نمیخورم
او تو را بلعیده است
میان قطره های نالایقش؛
باید 
زجر کشم کنی،
به وسعت تنهایی ات 
به شدت ضجه هایم ..
عمق نافرجامی است
دریا سیر نمی شود 
من تمام نمیشوم ،
غلغل نفس هایم 
حباب میزند 
روی لخته های خونت ..
ریشه ی رگ هایت
حلقه بر گردن چشم هایم زده است!
چه شاهکاری ،
صحنه ی هم آغوشی ما

در بزم خون و آب !

تن بده خفاش خون آشام 
به این دلدادگی 
شام امشب سهم توست
رو به قبله 
سمت این دیوانگی...