فرط جنون

می گشایم دیده را
این دو چشم خواب ازان
 برچیده را
رو به رویم هستی
چو گل خندانی
ودر این کور سرای امید
تو به من مهمانی.
من ولی محو دو چشمان توام
طفل گریان توام
 زینبم میدانی؟
اینک این ماتم سرای خاموش
شور و حالی دارد
دل افسرده ام از فرط جنون
باتو کاری دارد.
میروی پنجره را باز کنی
کهنه این روزنه ی فرتوط را
تا که با اهنگ زیبای نسیم
سر بچرخانی و هی ناز کنی.
یا که نه میخواهی
از عبور خورشید
در خیال کوچه
به سرای تاریک 
کوره راهی بزنی
ازدل این روزن
به تن عریان
ازدحام کوچه
تو نگاهی بزنی.
با تو من میگویم
سر جایت بنشین
خوش خیالی داری
ساده و کوته بین
پشت این پنجره ی کور و خموش
از عبور خورشید
از طلوع امید .
خبری نیست که نیست
و ازان همهمه ی باور تو
درنگاه کوچه
جز سکوتی مبهم
اثری نیست که نیست....
در نگاه سردم
کوچه این کوچه ی تنگ
با دل چرکین و سنگ
ازهجوم گرگ وروبه و کفتارو
گربه های هر رنگ
باغ وحشی شده است
ان نسیم نرمو دلنشین خرداد
با گذر از بام
کوچه های دل سنگ
هم صدا با بهمن
کوبه های خشم
باد وحشی شده است.
زینبم پنجره را باز نکن
با دل خسته ی من ناز نکن........