منِ عاشق

بار دیگر که دیدمت
 آنقدر محکم در آغوش 
میکشمت که دیگر هیچ
 فاصله ای بینمان نباشد...
جوری که همه ی دلتنگی هایم
به یک باره نیست شود..
آن قدر نگاهت میکنم تا
غرق شوم در آن سیاهه 
پُر رمزو راز بی همتا...
آنچنان خیرهِ تصویر
شیرین خنده ات می مانم
تا فرو رَوَم در دنیایی که 
با ملودی خوش صدایت 
ساختی...
چنان محو زبیایی و پیچ وتابِ
موه های مجعدت میشوم 
که از یاد ببرم هر راهی که
 پایانش نباشی
این روز ها دیدنت بدیل شده
 به آرزویی نفس گیر...