رشحه های فرشته-پاش

تاژ گیسوان آتش تموز در دلم
خسته ام
چو خستگان شالی شمال ابرنوش ..

در سبوی آبچین لمحه های سرخوشانه خواندنم ..
زخمهای گرمشان ،هماره میرسد به گوش ..

سالهای دور
زیر ناز آفتاب بیگسست ..
گیلسو- غنچه ای نشست
بوسه داد
به فلسهای بنفشگونه ی شگرف عاشقی
در عروج بزم باورش..
پرده های سیمتار موجخانه ،از عدم
هنوز
گله ی غریب قوچها
در ستیغ قله گاه گاه
میکند به جلگه های سبز آشنا نگاه ..
آه...
شکاربان ترمه دشت بیپناه...

دهشت پرنده پوش -صبح آبهای طلایی خزر ،
ز محتسب
-ندیده بوی سرخ شعله ی شراب ،
نخورده هیچگاه از لبان نخل صائبی رطب ..-
میچکد به زخمهای بیش و کم...

به استکان نوش-چامه های چای و بادرنگ،
میخزد خیال دوست ..
شیهه میکشد بر استخوان شعر
نام او ،دوباره ،دم به دم ..

ایاز لَخته های عطر جامه اش ..
چمیده بر شکوه بکر دیلمان...
یراقهای توری نباتی پیرهن،
چو چاک چاک میغپاره ،کَرده رم ..
دلم ،هزارباره تنگ میشود ..
برای نقوش الهگان دادباور سترگمان
برای فخرِ بیدرنگشان
برای همیشه نازش حضور رنگ رنگشان
برای کهنه -بوم تازه ی قشنگشان
و رشحه های فرشته- پاش جام جم
تو نیز هم ؟!