بَرنَگَرد

آن قَدَر در تَبِ بیگانه تداوم کردی
که در این کوچه ی بُن بَست، مرا گم کردی
عَرشِ خودساخته ات، نیست شد و افتادی
چون طَمَع در طلبِ، خوشه ی گندم کردی
با دلِ صادقِ ما، ظلم مضاعف یعنی
با کسی، غیرِ من ای دوست، تبسّم کردی
آبرویی زتو ما را که نمانده است دگر
کامِ ناکامِ مرا، شُهره ی مردم کردی
دستِ خود را به دلِ ریش و نحیفم مگذار
دیر، بر خاک دلم، فکر تیمّم کردی
برنگردی که نمانده ست ز  تو مهر به دل
عشقِ ما را به خیالت، که تجسّم کردی؟