کجای زندگی گمت کردم

درود بانو در شعر نو نه وزن داریم نه قافیه که مخاطب را به ادامه ی خواندن شعرمان ترغیب کند پس سرودن سپید بسیار سخت تر است از کلاسیک سرایی در شعر نو فرم باید به درستی ایجاد نقش کند هر واژه ای که استفاده می شود باید مثل آجری که در دیوار بنا استفاده شده در کنار دیگر واژه ها چفت شود تا یک بنای قوی شکل بگیرد باید تلاش کنیم از واژه هایی که استفاده میکنیم کار بکشیم و تا حد امکان کوتاه نویسی کنیم که مخاطب حوصله اش سر نرود
اما پیرامون زبان شعر چرا از واژه ی مه استفاده کرده اید اینجا وزنی نیست که دستتان را بسته باشد و زبان شعرتان نیز نو است مه یکدستی زبان را به هم ریخته است
باران بود و مه و شبنم
که گمت کردم
اینجا لازم نیست گم کردن به واژه بکشی گم کردن نشون بده همون کاری که داری با پنهان کردن پشت ابر انجام میدی
در لغزش چشمان ماه
وقتی خائنانه
پشت ابهام ابر پنهان شد
در شبی که
سراشیبی تپه های تنهایی را
در من قدم زدی...
ابر باران ماه پنهان خیانت این واژه ها دارن درست کار میکنند و شعر از احساس شاعر لبریز میشه تصویر سازی خوبه

در کجای این زندگی گمت کردم
این تکرار گم کردن تو ذوق مخاطب میزنه این قسمت اضافیه همون گم کردن پایانی کافیه
در شیب کدام شب
در مسیر کدام یاد
در سایه روشن کدام حرف گمت کردم
سایه روشن کدام حرف عالیه
در ابهام کدامین فصل
که وقتی ردپایت را دنبال کردم
به زمستان رسیدم...
از ماه و تپه و ابر گفتی دوست داشتم با دنبال کردنش به کویر می رسیدی که ماه در کویر دلبری می کند و بس زمستان اگه دوست داشتی میتونستی به جای فصل بیاریش
در ابهام کدامین زمستان
ودر پایان به کویر برسی
خیلی شعرتون رو دوست داشتم اگه دربارش قلم زدم به این دلیل بود که احساس کردم ارزش خوندن و وقت گذاشتن داره امیدوارم عرایض بنده مفید واقع بشه قلمتان نویسا