غمی دارم میان عقل و احساس

به زیر آسمان و نور مهتاب
دلم دارد فراقی از تب و تاب

غمی دارم میان عقل و احساس
ربوده از دو چشمان ترم خواب

به خاطر کارهایم اشتباه است
خطاهایی که دیگر گشته‌ است باب

بّرّد با خود مرا چون برگ خُشکی
اسیری که به هر سو گشته پرتاب

همان برگی که از عشق تو خشکید
همان نقشی که امروز است بر آب

همان برگی که می‌بارید شبنم
به مانند تلاطم‌های سیلاب

بیا امروز رحمی کن بر من
مرا با خود ببر بسوی محراب

همان محراب چشمان خمارت
در آن گم کرده ام خدای تواب