عشق اسمانی

گفتم غمی نهان است در کنج سینه من
سوزانده جسم وجانم چون اتشی به خرمن
گفتا غم از که داری کین گونه مویه کردی
شعله به تن کشیدی زان قد تو کوته کردی
گفتم اسیر یارم دردی نهفته دارم
با یار اشنایم حرفی نگفته دارم
گفتا که کیست یارت در سینه ات چه داری
کین گونه از ته دل اشکی غمین بباری
گفتم که یار من چون خورشیداسمان است
رخشنده چهره او بهتر ز اختران است
هرسو نظر کند او غم از نظر گریزد
هرجا قدم گذارد اب حیات ریزد
گفتا کجاست یارت ان یار مه جبینت
انکس که برده جانت از مصدر ضمیرت
گفتم ندانمش جای این غم مرا شکسته
اما چو پادشاهی بر تخت دل نشسته
گفتا که پس چگونه شرح رخش نمایی
پس از کجا گرفتی این طرح اشنایی
گفتم به او که دل رفت نادیده عاشقش شد
از بس که مهربان است جان من هاتفش شد
گفتا که تو نشانی از منزلش نداری
یا راه رفت و امد بهرش نشان گذاری
گفتم که منزل او باشد به اسمانها
اما نظر گه او باشد به قلب و جانها
گفتا که بیشتر گوی از یار رخ نهانت
از عرصه وجودش زان چیز شد عیانت
گفتم که عالمی هست واله به نام پاکش
گفتم که صد زلیخا مجنون شده به یادش
گفتا که از چه معلوم در بین صید بازان
اید به سوی بندت یا رو کند به یاران
گفتم برای من بس یک گوشه از نگاهش
گر کو کند اشاره جان میدهم به پایش
گفتا که ترک او کن رو سوی دیگری بر
حزن از دلت جدا کن با شوری اشنا تر
گفتم به او که حاشا تر کش خیال گویم
پا پر کند زعشقم یا بشکند سبویم
گفتا که کرده ای گم عقل و شعور خودرا
کین گونه بسته ای ره بر عشق عبور خود را
گفتم به اوکه حالا عقلم به جا نشسته
عاقل شدم که اینطور رنگ رخم شکسته
گفتا ز در گه حق طلب نما رهایی
از بند این تلاطم این بحر اشنایی
گفتم که ایزد پاک عشق مراست بانی
جان میدهم به جانان به موسم جدایی
گفتا که نام اوچیست برگو بدانمش کیست
این عشق پر ملامت برگو ببینم از چیست
گفتم به نام خالق اورا هزار نام است
میخوانمش به مهدی اوهادی جهان است

گفتا مدام  با عشق جاوید و پر هیاهو

با شور وشوق باشی همیشه باشی با او

یا رب نظر نما تا شعله بگیرد این عشق

یا او بگیرد این جان یا جان بگیرم از عشق