خاطرات....

 خاطرات ...دیوو نی
.
  بچه بودم پدر بزرگم گفت  می رویم کشتزار دیوو نی
   کیف می کردم و جهان دیدم موسم نو بهار  دیوو نی
/
    شیخ بود او و آدمی عارف  خلق از او هی سوال می کردند
    ماه بود او به هر قلب تاریک   دور از انحصار  دیوو نی
/
     او همه خاطرش طراوت بود دست ها یش پر از سخا وت بود
     درس ها یش همه حلا وت بود  او که بود افتخار دیوو نی
/
   کوچه های دلم تا همیشه رد پای محبتش مانده
   خط به خط خاطرات ذهن من   سمت گوشه کنار  دیوو نی.....
/
   صبح وقتی که خندید خور شید  رود خانه از آب غران بود
   راه پر پیچ و خم فرا وان داشت بو ته های انار دیوو نی
/
   پای تا سر شدم شاد مانی  بوستان می شکفت چون جوانی
   وا شده هر طرف لا له ی سرخ دامن لا له زار دیوو نی
/
  لای و لای پرنده ی خوشخوان رقص پر وانه های شور انگیز
  روح من سیر می شد از شادی پای من ر هگذاردیوو نی
/
  یک طرف تپه های گو نا گون  پر شد از بو ته های با بونه
  یک طرف بر که ی پر از آبش  بود دریا کنار دیوو نی
/
  دست مهر نسیم پا بر جا  سبزه ها مخملین و جان آویز
  چشم وا کرد بنفشه عطر افشان بر لب جویبار دیوو نی
/
  سایه ی  مهر مادر و پدرم    لطف بی وقفه ی عمو عباس
 محفل قصه های یحیی زیک  زینت بی شماردیوو نی
/
 خانه ها مملو از صمیمیت  کو چه ها از دروغ بیگانه
 لهجه ها آشنا و بی غربت این همه اعتبار دیوو نی
/
 خوش به حالم که لا اقل دیدم  کوله بار همه محبت بود
  آن همه نعمت بی کرانه شکر ای کر دگار دیوو نی
/
  آن نوا های گرم خویشانم  طعم شیرین دیدار یاران
  نغمه ی بلبلان شور انگیز بر درخت چناردیوو نی
/
    آن همه خاک بازی در باغ شاد مانی همه از ته دل
  زندگی در میان عزیزان شور قول و قراردیوو نی...
/
پرت کرده مرا... دلم می خواست در حضور درختان بمانم
در همان صحنه ی شکوه انگیز در همان یادگاردیوو نی
/
بر فراز دلم می درخشد خا طراتی که بر جان تنیده
شاد مان و شکفته می گر دد  فکر من بر مدار  دیوو نی
/
 باز قلبم هوای یاران کرد   روزگاری که راه گم کرده
 انتهایی که پیش رو دارم دور آنجا دیاردیوو نی...

ابو الحسن انصاری   /  الف رها /  
........................
پ . ن ....دیوونی ...نام مزرعه ای   نزدیک زاد گاهم...
 موضوع این دلنوشته که واقعی است .   خود زاد گاهم است .