زلف تو

زلف آشفته تو زارو پریشانم گرد

وه که آواره به هرکوه و بیابا نم کرد

روزمن شد سیه چون زلف سیاهت رحمی

شب هجرت گوهراشگ به دامانم کرد

دولت وصل تو کی قسمت من میگردد

روزگار از غم تو زجر فراوانم کرد

روی زیبای تو ایمان مرا زنده نمود

کفر زلف تو شبی رخنه در ایمانم کرد

گندم خال تو مارا زبهشت برده برون

این چنین مضطرب و بی سرو سا مانم کرد

شکر ایزد که اگر بیدل ودین شد یسنا

عشق تو چنین شهره دورنم کرد