سال وطن

سال وطن

می نالم از وطن که به سرخی چو لاله شد
از  ابر در  نیامده  ماهش  مچاله  شد

وقتی هنوز خون جوان روی جاده هاست
آمد بهار و سایه ی وحشت چو هاله شد

مبهوتم از سکوت عواطف که ناگزیر
با هر جهش به قرنطینه ها حواله شد

هر طفل تازه در وطنم پیر و خسته است
وقتی که چای زندگی اش پر تفاله شد

ما نسل خو گرفته به هر زخم کهنه ایم
در عنفوان عیش به بزمی که ناله شد

دردی که استخوان وطن را احاطه کرد
خود هیزمی برای این غم چند ساله شد

کابوس سال های وطن خون تازه بود
حقا صنم که سال وطن رنگ لاله شد

 

۱۲ فروردین ۱۳۹۹

 

بتول رجائی علیشاهدانی