گیسوی بی تاب

مادرم

گیسوی بی تاب را
داده ایی دست دریا ببافد!
نمی گویی باغ خواهد گریست؟

ببین خیالم تاب نمی آورد
می زنم به سیم یکی مانده به آخر
با لبخندی خونین...

بوی آمدنت را می شنوم
با سد سبد گل آتش
و یک بغل غزل از باران
برایت
پنجره ی دل را
باز کرده ام
پشت پلک هایم
نمیدانم
داغ شقایق ست
یا زخم بی پرنده داشتن
دلم هوای "احساس آمدنت" را می کند
برایم کتاب و چراغ و لبخند بیاور
باغچه ام
تو را می خواهد
دست خودم که نیست

تقدیم به مادرم که سالهاست از داشتنش بی نصیبم
روحش شاد🌷