غزل ناب

تمام ذهن من پُرشد، از این اشعار آلوده
جهانم غم گرفت ازلطف این، اخبار آلوده
نمازم با رخ دلدار صف بسته درافکارم
تبسم میکند برمن، همین اَذکار آلوده
منم خورشید تابانی طلوعم بوده از مغرب
به دورم حلقه ها بستند، این، اَقمار آلوده
سیه چشمان هرجایی، به تیر غَمزه مژگان
مرا در بستر افکندند، با ابصار آلوده
می ناب و بَرِ یار و صفای حلقه عشاق
حرامم شد دمادم  باهمین اَطوار آلوده
بهشتی راکه درآن از شراب و حور میگویی
به کام کس نبوده ، غیر از این افکار آلوده
من از دوزخ نمیترسم که در آتش به سر بردم
بیا  بگذر زما  ای شیخ با طومار آلوده