بیگانه در آیینه

اینجا در آیینه کسی ست که با او بیگانه‌ام ، گویند من اویم اما ، مگر می‌شود خویش تن این چنین غریب گردم.
  مرا می‌نگرد بسان آشنایی دور که پس از آخرین دیدار ساعت خفته کهنه‌تر گشته  ، 
  ‏لب می‌جنباند لیک صدایی بر نمی خیزد ، گویی نام مرا نجوا می‌کند ،که این چنین بر پنجره میانمان می‌کوبد.
  ‏چشمان سیاهش که بسان شبی بی پایان است ، می‌ترساندم ، از او فاصله می‌گیرم ، او نیز چنین می‌کند ،
لاکن ناگاه سویم میدود ، چشم بسته و فریاد می‌کشم ، آیینه فرو می‌ریزد ، او هزار تکه شده و با هر هزاره مرا می‌نگرد ، مرا می‌خواند...