قرنطینه

به شعر ناب خوش آمدید

زیبا

درود به شما گرامی

درودوسلام
مرحبا برشما

درود شاعربانو
به شعر ناب خوش اومدین
تک بیت زیبایی بود
هرچند در تک بیت، قافیه الزامی نیست ولی آوردن ردیف باعث میشه طبع توقع قافیه داشته باشه.
جسارتاً:
مصرع دوم هم ایراد وزنی داره. مثلاً میشد گفت:
روح را باز قرنطینه و محصور کرد
یا
دیده را باز قرنطینه و محصور کرد
یا
روح را عشق قرنطینه و محصور کرد
یا هرچیزی که خودتون میدونید، فقط برای درستی وزن، قبل از واژه ی (قرنطینه)، احتیاج به یه هجای کوتاه هست تا وزن فعلاتن در رکن دوم حفظ بشه
عیدتونم مبارک
با آرزوی سالی سرشار از تندرستی و آرامش و شادی برای شما و عزیزانتون
شاد باشید

درودتان
جناب زارع توضیحاتی فرمودند
موفق باشید

سلام و احترام،
برای شناساندن بهتر قالب های تازه و توانمند سروش، سه گلشن و شعر سبز(چندآهنگ) به همیاری تان نیازمندیم.
تقدیمی:
در قالب سروش:
1- از زمانی که دیکتاتور شد/
سیکل را نگذرانده، دکتر شد/
ناظر فنّی رِآکتور شد/
و ترقّی کرد.//
2- نردبان ترقّی آوردند/
نردبان؟ – پلّه برقی آوردند/
هر چه غربیّ و شرقی آوردند/
در احزاب.//
3- آن سرِ نردبانِ جمهوری/
قله ی لامَکانِ جمهوری/
جانِ جمهوری/
پایه، پیدا نیست.//
نمونه شعری در قالب جدید سه گلشن
(تنها قالب مهندسی شده در شعر فارسی که هر سه بخش آغازگر، بدنه و پایانبخش را در خودِ ساختارِ قالب دارد:)
“شعر، زیباترین تریبون است؛ حرف هایی بلند می طلبد/
تا تَسَلّا و مرهمی بشود، شاعری دردمند می طلبد//”
مشکلاتِ زیادِ ما کم نیست. شاعر از زلف یار می گوید/
بچه های طلاق، بد یُمن اند؛ شعرِ بوس و کنار می گوید/
پدری، مدتی ست بیکار است؛ غم گرفتار و تلخ گفتار است/
همسرش باردار و بیمار است؛ از غمِ انتظار می گوید/
دست های لطیفِ بیوه زنی مثل دستانِ پیرمردان شد/
چشمِ پاکِ همیشه پُر شرمش، از غمی بُردبار می گوید/
چار راهِ رفاه، پشت چراغ، دختران، گل حراج کردَه ند و /
گلِ بی عطرِ کاغذی، چیزی، از بدِ روزگار می گوید/
فاصله بین ملت و دولت، راهِ این جلگه است تا قله/
شاعرِ بی غمِ تغزّلباز، باز وصف بهار می گوید/
“شاعران در شبِ ملایمِ شعر فقط از شوق و آرزو گفتند/
عده ای از دو چشم دلبرشان، جمعی از حلقه های مو گفتند/
باز هم دخترانِ گل در دست …. باز هم مردمانِ پایین دست … ./
باز هم شاعران در این بُن بست، غزل از مهرِ ماهرو گفتند . //”
نمونه ای در شعر سبز(چندآهنگ)، گونه ای از شعر میان سپید و نیمایی، با الزام به کاربرد (حدّ اقلّی یا هر از گاهِ) قافیه و ایجاد چندآهنگی باتغییر اوزان:
ناگاه/
آه!/
زیر آوار ماند خاطر من/
رفتی و رفتم و رفت/
و هیچ کس نفهمید جز عشق/
که از عشقت/
ای سراسر عشق!/
بر سرم چه ها رفت .//

بسیار عالی
درود بر شما ...
خاك من گِل شود و گُل شُكفد از گِل من
تا ابد مهــــــــــــــر تو بيرون نرود از دِل من
-----------------------------------مولانا