محصور

آخر فدای یک دل پر شور میشوی
در لابه لای حادثه محصور میشوی
آبت نمی دهند و لبت چاک میخورد
فریادهای العطش از گور میشوی
صد بارگفته ای به خودت عاشقی بداست
اما به یک مصالحه مجبور میشوی
دوری کن از چکیدن زنجیر وار اشک
بر دور گردنت گره ای کور میشوی
وقتی میان عقل و دلت قطبها یکیست
حس می کنی که از من خود دور میشوی
حس میکنی که در قفس افتاده واژه ات
شعری نگفته در پس هاشور میشوی
گفتم وصیتی بنویسم برای خود
عاشق نشو که وصله ی ناجور میشوی