یک روز . . .

یک روز می‌میرم
تو زنده می‌مانی
دستانِ من کوتاه خواهد شد
ز گیسوهات
-زان دریای توفانی-
و چشم‌های بسته‌ام دیگر نمی‌بینند
آن چشمان رازآلود
وان خنده‌های ناب‌تر از روز بارانی
دلتنگ خواهی شد
و - حتما -
اشک خواهی ریخت
-شبنم به روی برگ گل زیباست ، می‌دانی؟-
تو در عزایم رنج خواهی برد
و سالهای سال
        چون شمع از شب تا سحر گریان
                چشم انتظار دیدن پروانه می‌مانی!
شاید ولی این را نمی‌دانی
 من جاودان و زنده‌ام
    هرگز نمی‌میرم
   تا تو
-دلیل شعرهای من-
نفس در سینه داری و
هر روز شعری از کتابِ شاعرِ دیوانه می‌خوانی
.
 کورده‌وان فرجی  ۱۳۹۷.۰۸.۱۲